ŻYWIENIE ENTERALNE w praktyce fizjoterapeuty – potrzebne czy nie?

Z praktyki gabinetu Otwarty dostęp

Żywienie doustne oraz inne formy wsparcia żywieniowego są nieodłącznym elementem w procesie leczenia pacjentów przewlekle chorych. Szczególną grupę stanowią chorzy, u których może wystąpić ryzyko wtórnego niedożywienia. Żywienie enteralne jest jednym z elementów wsparcia żywieniowego. Wdrożenie tej metody terapii jest możliwe u pacjentów z przynajmniej częściowo zachowaną sprawnością motoryczną i funkcjonalną przewodu pokarmowego. 

Jeśli zostały wyczerpane wszystkie możliwości wsparcia żywieniowego pacjenta drogą doustną, należy rozważyć wprowadzenie żywienia dojelitowego (enteralnego). Żywienie dojelitowe polega na podaży do przewodu pokarmowego diety przemysłowej będącej źródłem energii, azotu (białko, hydrolizat białka lub aminokwasy), a także elektrolitów, wapnia, fosforu, pierwiastków śladowych i witamin, z wykorzystaniem przetoki odżywczej lub zgłębnika wprowadzonego do żołądka, dwunastnicy lub jelita cienkiego, w szczególnych przypadkach u dzieci – z wykorzystaniem drogi doustnej (ta forma leczenia żywieniowego jest uznana przez The European Society for Clinical Nutrition and Metabolism [ESPEN]).

Rozpoczęcie leczenia żywieniowego dotyczy różnych stanów chorobowych i sytuacji klinicznych związanych m.in. z niedostatecznym odżywianiem doustnym. Chodzi tu m.in. o zaburzenia odruchu ssania i połykania, wrodzone wady górnego odcinka przewodu pokarmowego, choroby neurologiczne, w tym mózgowe porażenie dziecięce, choroby nowotworowe, urazy twarzoczaszki, refluks żołądkowo-przełykowy oraz jadłowstręt psychiczny. Specjaliści zalecają taką formę wsparcia żywieniowego również w przypadku innych chorób przewlekłych, takich jak mukowiscydoza, wrodzone wady serca, zespół krótkiego jelita, nieswoiste zapalenia jelit, alergia pokarmowa, choroby zapalne jelit, przewlekłe biegunki, niedobory odporności, choroby wątroby, obecność przetok jelitowo-skórnych, zespół rzekomej niedrożności przewodu pokarmowego, rozległa postać choroby Hirschsprunga, stan po urazach lub rozległych oparzeniach, indukcja lub podtrzymanie remisji w chorobie Crohna.

REKLAMA


Metody podawania pokarmów


W leczeniu żywieniowym drogą przewodu pokarmowego można stosować różne metody podaży pokarmów. Są one uzależnione od długości planowanej terapii żywieniowej, dlatego wyróżnia się dostępy tymczasowe i długoterminowe. W przypadku żywienia krótkotrwałego, do trzech–czterech tygodni, w warunkach sprawnego opróżniania żołądkowego dietę można podawać porcjami przez zgłębnik nosowo-żołądkowy. W przypadku niesprawnego opróżniania żołądkowego posiłek musi być podawany pacjentowi w stałym wlewie przez zgłębnik założony do dwunas...

Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.

Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się.

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z KSIĘGARNI FIZMEDIO