Autor: Aleksandra Kaczmarek

Uraz kości skokowej polegający na jej izolowanym złamaniu należy do bardzo rzadkich przypadków. Jest to uraz typowo górski i sportowy, więc w praktyce fizjoterapeutycznej większości fizjoterapeutów bardzo trudno się z nim spotkać. Istnieje zatem potrzeba rozszerzenia wiedzy na temat postępowania leczniczego z punktu widzenia fizjoterapeutycznego, gdyż jest to proces złożony, wymagający podejścia holistycznego. Niniejszy artykuł jest kontynuacją publikacji z listopadowego wydania czasopisma. Dotyczy postępowania fizjoterapeutycznego w okresie od trzech do sześciu miesięcy po urazie oraz operacyjnym zespoleniu kości skokowej.

Urazy w obszarze stawu skokowego stanowią bardzo liczny odsetek urazów kończyn dolnych [1]. Do najczęściej występujących można zaliczyć skręcenia i zwichnięcia różnego stopnia oraz złamania końców dalszych kości piszczelowej oraz strzałkowej. Złamania pozostałych komponentów tego stawu zdarzają się rzadziej i są związane z konkretną aktywnością lub urazem bezpośrednim. Artykuł ma na celu przedstawienie studium przypadku dotyczącego złamania kości skokowej w wyniku urazu górskiego oraz zastosowanego leczenia i fizjoterapii.

Choroba zwyrodnieniowa stawów stanowi główną przyczynę doświadczania bólu i niepełnosprawności przez ludność krajów wysoko rozwiniętych [1]. Zachodni pęd życia, sedentaryzm, brak aktywności fizycznej oraz niezrównoważona dieta prowadząca do nadwagi i otyłości są głównymi czynnikami wpływającymi na coraz większy odsetek osób ze zdiagnozowaną chorobą zwyrodnieniową. Istnieje wiele metod leczniczych prowadzących do zmniejszenia lub wyeliminowania objawów bólowych oraz poprawiających komfort życia pacjentów. 

W ostatnich latach system ćwiczeń Pilatesa stał się bardzo popularny i łatwo dostępny. Spotykany początkowo w niewielkich studiach skoncentrowanych na pracy tą metodą, wdarł się na sale fitness wielkich klubów, a także do gabinetów fizjoterapii. Swoją popularność zawdzięcza nie tylko skuteczności, z jaką wpływa na ciało człowieka, lecz także uniwersalności ćwiczeń oraz prostocie i logice zasad nim kierujących. Artykuł ma na celu przedstawić koncepcję metody oraz wybrane ćwiczenia poprawiające mobilność odcinka L-S z praktyki trenera-terapeuty.

Fizjoterapia XXI wieku jest jedną z najdynamiczniej rozwijających się gałęzi medycyny. Retrospektywne spojrzenie chociażby na ostatnie 10 lat pokazuje, jak bardzo rozwinęła się wiedza, dostępność do niej oraz chęć i świadomość wielokierunkowego rozwoju dla młodych terapeutów. Coraz większa otwartość na nowe kierunki terapii sprawia, iż dysponujemy wieloma narzędziami do pracy z ludzkim ciałem oraz nie boimy się z nich korzystać. Artykuł ma na celu zaprezentować wieloaspektowe podejście do fizjoterapii w przypadku powypadkowego złamania kręgosłupa oraz związanego z tym unieruchomienia. 

Jednym z najczęstszych powodów, z jakimi pacjenci zwracają się o pomoc do fizjoterapeutów, jest uczucie dyskomfortu lub bólu z towarzyszącym zaburzeniem sylwetki górnej części ciała. Ma to niewątpliwie bezpośredni związek z długotrwałym przyjmowaniem pozycji siedzącej (western seated posture), która nieodzownie towarzyszy zachodniemu stylowi życia. Począwszy od podstawowych czynności dnia codziennego, poprzez aktywność zawodową, a na formach relaksu kończąc, człowiek przyjmuje statyczną pozycję siadu, której daleko do formy z czasów ludzi pierwotnych.