Wieloetapowe postępowanie fizjoterapeutyczne w przypadku urazowego złamania kości skokowej – analiza przypadku. Część 2

Protokoły fizjoterapeutyczne
   Tematy poruszane w tym artykule  
  • Rozumienie fizjologicznych konsekwencji unieruchomienia na układ kostny, mięśniowo-stawowy, krążenia oraz oddechowy.
  • Metody rehabilitacyjne i treningowe stosowane w okresie unieruchomienia pacjenta po złamaniu kości skokowej.
  • Wpływ treningów siłowych i koordynacyjnych przed urazem na łagodniejszy przebieg i skrócenie czasu rehabilitacji.
  • Zabezpieczenie przed negatywnymi skutkami unieruchomienia przez wcześniejsze dbanie o podstawową sprawność fizyczną.
  • Adaptacje progresji treningowej w okresie od trzech do sześciu miesięcy po urazie w celu pełnego przywrócenia funkcji ruchowych.
  • Przykłady ćwiczeń fizjoterapeutycznych przyczyniające się do skutecznej rekonwalescencji po złamaniu kości skokowej.

Uraz kości skokowej polegający na jej izolowanym złamaniu należy do bardzo rzadkich przypadków. Jest to uraz typowo górski i sportowy, więc w praktyce fizjoterapeutycznej większości fizjoterapeutów bardzo trudno się z nim spotkać. Istnieje zatem potrzeba rozszerzenia wiedzy na temat postępowania leczniczego z punktu widzenia fizjoterapeutycznego, gdyż jest to proces złożony, wymagający podejścia holistycznego. Niniejszy artykuł jest kontynuacją publikacji z listopadowego wydania czasopisma. Dotyczy postępowania fizjoterapeutycznego w okresie od trzech do sześciu miesięcy po urazie oraz operacyjnym zespoleniu kości skokowej.

Fizjologiczne następstwa bezczynności ruchowej

Uraz w obszarze narządu ruchu bez względu na jego przyczynę stanowi podstawę, aby w procesie leczniczym zastosować tymczasowe unieruchomienie uszkodzonej części ciała. Współczesne metody lecznicze są nastawione na zmniejszenie czasu oraz zakresu zastosowanego bezruchu, zwłaszcza w pozycji leżącej, do niezbędnego minimum. Coraz większą wagę przykłada się do leczniczego działania ruchu. Jednak nie tylko poszkodowana kończyna ulega w takim przypadku regresywnym zmianom fizjologicznym. Procesy te odbywają się na wielu poziomach w różnych układach ciała i następują już od pierwszej doby od unieruchomienia. Do najważniejszych należą:

  • Zmiany na poziomie układu kostnego – już w pierwszej dobie pozostawania w pozycji leżącej zwiększa się wydalanie jonów wapnia wraz z moczem (wzrost diurezy). Jest to jeden z elementów tzw. atrofii kości (niedożywienia), które pojawia się w wyniku braku działania siły grawitacji i gorszego ukrwienia kości. Wpływa to negatywnie na jej wytrzymałość mechaniczną (zaburzenie formowania macierzy kolagenowej), a także na zdolność magazynową (sole mineralne). W pierwszej kolejności gęstość kości zmniejsza się w rejonie kończyn dolnych.
  • Zmiany w układzie mięśniowo-stawowym – kilkudniowe unieruchomienie, niezależnie od pozycji ciała, jest przyczyną zaniku mięśni (zwłaszcza posturalnych), któremu towarzyszy wzmożone wydalanie azotu wraz z moczem, będące objawem rozkładu białek mięśniowych. Zanik może pojawić się w obszarze całego ciała, ale najbardziej widoczny jest w mięśniach kończyn dolnych. Najbardziej narażone na zmiany są mięśnie zginacze podeszwowe stopy, które biorą udział w przenoszeniu ciężaru ciała podczas lokomocji, i w tych właśnie mięśniach zmiany przekroju są największe (sięgają nawet 30% wartości wyjściowych).
  • Zmiany w układzie krążenia – nawet krótkotrwałe przyjęcie pozycji leżącej jest czynnikiem wyzwalającym zmiany w układzie...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z KSIĘGARNI FIZMEDIO