Zintegrowana fizjoterapia pourazowa jako odpowiedź terapeutyczna na proces unieruchomienia powypadkowego - analiza przypadków

Ostatnie lata stanowią powiew świeżości w świecie polskiej fizjoterapii, zarówno poprzez zmianę myślenia o terapii, jak i otwarcie się na nowe techniki terapeutyczne. Fizjoterapeuci korzystają ze szkoleń i wiedzy zachodnich autorytetów oraz otwierają się na starodawną mądrość Wschodu, która stanowi solidny fundament do pracy z ciałem. Poszerzane są działania, przyjmowane nowe koncepcje i łączone narzędzia tak, aby osiągnąć maksymalny efekt terapeutyczny z największą korzyścią dla pacjenta. Jest to bardzo ważny, pierwszy krok do rozwoju. Jednak sięgając pamięcią do działania fizjoterapii szpitalnej i ambulatoryjnej na przełomie wieków, mamy przed oczami obraz systemu nakazów i zakazów, którymi kierowano się w procesie rehabilitacji. Faktem jest, że korzystano z tego, co było dostępne, z najlepszą intencją. Nadszedł jednak czas, aby odważyć się wyjść poza pewien sztywny schemat, przełamać konwencjonalne, powtarzalne i nieskuteczne leczenie mieszczące się w tabelkach opieki zdrowotnej oraz wykorzystać wyobraźnię i możliwości, jakie daje współczesna fizjoterapia. 

Wśród powodów konieczności zastosowania rehabilitacji pourazowej bardzo duży odsetek stanowią wypadki komunikacyjne. Nawet bez danych statystycznych każdy, kto miał niewątpliwą przyjemność pracować czy odbywać staż lub wolontariat w państwowym szpitalu, zna skalę wydarzenia. Mając tak silnie zmotoryzowane i pędzące społeczeństwo, każdego dnia narażeni jesteśmy na ryzyko utraty zdrowia, a nawet życia w wyniku zderzenia czy potrącenia przez auto. Nierzadko najbardziej poszkodowane są osoby na siedzeniu pasażera, które nieświadome sytuacji na drodze oraz pozbawione mocy sprawczej stają się biernymi odbiorcami sił działających na pojazd w wyniku zdarzenia. W przeciwieństwie do kierowcy, którego instynkt samozachowawczy nakazuje reakcję obronną dla siebie samego, pasażer − bez względu na umiejscowienie w pojeździe, jest skazany na „przyjęcie” przypadkowo skierowanej energii, która najczęściej prowadzi do wielopoziomowego urazu we wszystkich układach. Cierpi na tym nie tylko układ ruchu (na poziomie szkieletu − wszelkie formy złamań, na poziomie mięśniowo-powięziowym − stłuczenia i zerwania tkanek miękkich), ale także układ nerwowy (reakcja...