Dr n. med., specjalista fizjoterapii, absolwentka Uniwersytetu Medycznego i Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Studiowała fizjoterapię oraz logopedię. Odbyła staże w Polsce oraz za granicą. Ukończyła wiele kursów z dziedziny pediatrii oraz neurologii. Uczestnik licznych wystąpień konferencyjnych oraz sympozjów naukowych. Autor publikacji w punktowanych periodykach i czasopismach naukowych. Prowadzi portal dla studentów fizjoterapii (Fizjoterapeutom.pl). Ukończyła specjalizację z fizjoterapii i jako specjalista pracuje w Szpitalu Rehabilitacyjnym dla Dzieci w Jastrzębiu Zdroju oraz prowadzi własną praktykę.
Wyuczona w dzieciństwie umiejętność chodzenia w późniejszym etapie życia staje się czynnością zautomatyzowaną, wykonywaną bez udziału świadomości. Pozwala na bycie niezależnym i ma bardzo istotny wpływ na jakość życia, dlatego też w przypadku występowania zaburzeń chodu poprawa jego funkcji jest jednym z podstawowych celów procesu usprawniania.
Rezultaty usprawniania dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wciąż nie zadowalają lekarzy i fizjoterapeutów, dlatego też wytyczne dotyczące rehabilitacji pacjentów z tą jednostką chorobową są stale aktualizowane. W artykule omówiono najnowsze zalecenia z uwzględnieniem ich poziomu.
Rdzeniowy zanik mięśni jest chorobą genetyczną, w przypadku której istotną rolę
odgrywa rehabilitacja dostosowana do aktualnego stanu funkcjonalnego pacjenta,
a cały program leczenia wymaga zastosowania multidyscyplinarnego podejścia.
W terapii pacjentów z zaburzeniami i chorobami neurologicznymi, głównie w leczeniu spastyczności kończyn górnych i dolnych, wykorzystuje się toksynę botulinową, która ma niewiele działań niepożądanych w przeciwieństwie do leków przyjmowanych doustnie.
Zaburzenia mowy i wymowy u osób dorosłych powstają m.in. w następstwie chorób neurologicznych. Przyczyną tego stanu może być: udar mózgu, guz mózgu, uraz czaszkowo-mózgowy, jak również postępująca choroba degeneracyjna. Konsekwencje udaru mózgu nie tylko dotykają narząd ruchu, ale również obejmują narząd mowy. W wyniku krwotoku lub niedotlenienia mózgu mogą pojawić się trudności w formowaniu poprawnych wypowiedzi. Termin ten jest definiowany jako „dysartria” i jest drugim (zaraz po afazji) zaburzeniem mowy występującym u pacjentów po epizodach w obszarze naczyń mózgowych.
Jako spastyczność określa się patologiczne napięcie mięśniowe, które pojawia się w wyniku uszkodzenia górnego neuronu ruchowego. Problem spastyczności jest powszechny. Towarzyszy wielu jednostkom chorobowym, m.in. stwardnieniu rozsianemu, stwardnieniu zanikowemu bocznemu, mózgowemu porażeniu dziecięcemu. Często pojawia się u pacjentów po przebytym udarze mózgu, urazie czaszkowo-mózgowym i rdzenia kręgowego, po zabiegach chirurgicznych w obszarze mózgowia czy też infekcjach, np. w zapaleniu mózgu [1].