Terapia spastyczności w stadium ostrym choroby

Znajomość mechanizmów tworzenia się spastyczności, jej objawów towarzyszących, czynników, które ją wzmagają lub hamują oraz następstw, jakie niesie ze sobą życie ze spastycznością jest niezbędna zarówno dla fizjoterapeuty, jak i pacjenta. Wiedza ta może zminimalizować rozwój powikłań wtórnych (tab. 1) i pomóc w tworzeniu specjalistycznych programów terapii. Mechanizmy regulacji napięcia mięśniowego wykraczają poza tematykę tego artykułu, warto jednak zapoznać się z nimi we własnym zakresie [2].

W przypadku spastyczności w okresie ostrym, jeśli nie uda się odpowiednio wcześnie wdrożyć działań leczniczych, może ona doprowadzić do postępującej niepełnosprawności w wyniku wtórnych powikłań, takich jak przykurcze, deformacje, odleżyny. Przed rozpoczęciem leczenia spastyczności należy odpowiedzieć na poniższe pytania:

1. Dlaczego należy leczyć spastyczność?
2. Czy są wskazania do leczenia spastyczności?
3. W jaki sposób można zarządzać spastycznością?
4. Jakie są metody zwalczania spastyczności?
5. Jaka powinna być kolejność stosowania metod w celu zmniejszenia spastyczności?
6. Jakie są spodziewane efekty po zastosowaniu określonego postępowania terapeutycznego?

Pacjenci ze spastycznością niewielkiego stopnia często korzystają z niej w czynnościach dnia codziennego, np. założenie skarpetek oraz przy pionizacji, gdy kończyny dolne słabną, a spastyczność umożliwia pacjentowi przyjęcie pozycji stojącej [3]. Natomiast grupą opisywaną w artykule są chorzy w stadium ostrym choroby, w których spastyczność utrudnia lub uniemożliwia codzienne funkcjonowanie poprzez samonapędzający się mechanizm błędnego koła (rys. 1). Spastyczność odpowiada za ból. Ból powoduje ograniczenie ruchomości stawowej (ang. range of motion – ROM). Zmniejszenie ruchomości stawowej doprowadza do ograniczeń w samoobsłudze i wykonywaniu czynności dnia codziennego, czyli w konsekwencji powoduje niepełnosprawność. Skutkiem utrzymującej się lub narastającej spastyczności są komplikacje, m.in. przyjmowanie nieprawidłowej postawy ciała, zaburzenia w funkcjonowaniu pracy jelit, tworzenie się przykurczy, zniekształceń i deformacji oraz odleżyn, które mogą być zagrożeniem życia pacjenta.

Metody leczenia spastyczności

Spastyczności nie można wyleczyć, można ją tylko kontrolować, czyli zmniejszać lub utrzymywać na danym poziomie. W tym celu stosowane są różne środki, takie jak kinezyterapia, fizykoterapia, farmakoterapia, a w ostateczności zabiegi operacyjne. Wybór metody leczniczej powinien być indywidualnie dobrany do każdego pacjenta z uwzględnieniem jego stanu klinicznego, funkcjonalnego, psychicznego oraz występujących objawów towarzyszących i charakteru choroby. Przed rozpoczęciem terapii należy ocenić poziom funkcjonalny i niepełnosprawności pacjenta oraz jego spastyczność. W tym celu stosuje się narzędzia oceny spastyczności. Przykładowe testy i skale przedstawia tab. 2. Pełne ich omówienie wykracza poza tematykę tego artykułu [2].

W następnej kolejności należy zdefiniować cele terapii oraz indywidualne cele pacjenta. W przypadku spastyczności w stadium ostrym choroby cele leczenia będą związane w pierwszej kolejności z:

• poprawą funkcjonowania pacjenta,
• zapobieganiem komplikacjom wynikającym ze spastyczności,
• łagodzeniem bólu,
• podtrzymywaniem samodzielności pacjenta w życiu codziennym.

Tab. 1. Kliniczne i funkcjonalne problemy związane z ciężką spastycznością

Tab. 2. Narzędzia oceny spastyczności

Model terapii spastyczności

Obecnie nie ma zgodnych opracowanych modeli zarządzania spastycznością, które byłyby oparte na dowodach naukowych. Wszystkie opracowane schematy postępowania powstały na podstawie podejścia logicznego i pragmatycznego [4].

Pozycje ułożeniowe

Poprawę w funkcjonowaniu pacjenta można przeprowadzić poprzez zastosowanie odpowiednich pozycji ułożeniowych, które nie będą nasilać spastyczności. Już w roku 1990 Hallenborg zwracał uwagę na kwestie związane z symetrią ułożenia [5]. Pozycje ułożeniowe będą indywidualnie dostosowywane do synergii, jakie prezentuje pacjent. Przykładowo, aby hamować reakcje wyprostne u dziecka z mózgowym porażeniem dziecięcym (MPD), należy ustawić punkty kluczowe ciała, takie jak głowa, miednica w lekkim zgięciu, a kończyny dolne zabezpieczyć przed przywodzeniem (rys. 2).

Rys....