Reedukacja chodu dzieci ze spastycznością kończyn dolnych

Z praktyki gabinetu

Wyuczona w dzieciństwie umiejętność chodzenia w późniejszym etapie życia staje się czynnością zautomatyzowaną, wykonywaną bez udziału świadomości. Pozwala na bycie niezależnym i ma bardzo istotny wpływ na jakość życia, dlatego też w przypadku występowania zaburzeń chodu poprawa jego funkcji jest jednym z podstawowych celów procesu usprawniania.

Istnieje wiele definicji chodu. Według Kwolka zdolność chodzenia jest jedną z najbardziej złożonych czynności ruchowych życia codziennego [1, 2]. 

REKLAMA

Perry opisuje fizjologiczny chód jako zbiór precyzyjne kontrolowanych czynności, charakteryzujących się skoordynowanymi, powtarzalnymi ruchami kończyn i tułowia, których celem jest bezpieczne przemieszczenie ciała w pozycji pionowej z miejsca na miejsce, przy najmniejszym wydatku energetycznym [3]. Profesor Dega obrazowo przedstawia chód jako rytmiczne gubienie i odzyskiwanie równowagi (środka ciężkości) w zmieniających się na przemian fazach podporu i przenoszenia [4]. Definicje te bardzo często odzwierciedlają biomechaniczne podejście do funkcji chodu, nie podkreślają najważniejszej jej roli, która pozwala człowiekowi na bycie niezależnym i ma ogromne znaczenie dla jakości życia. Umiejętności chodzenia człowiek uczy się w najwcześniejszym okresie swego życia. Funkcja ta staje się w późniejszym etapie czynnością zautomatyzowaną, którą wykonuje się bez udziału świadomości [5]. Dlatego też poprawa funkcji chodu staje się jednym z podstawowych celów procesu usprawniania w przypadku występowania zaburzeń chodu. 

U dzieci spastyczność kończyn dolnych może wynikać między innymi z zaburzeń neurologicznych, urazów czaszkowo-mózgowych lub występować w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego (MPD). Najczęściej występującą postacią MPD jest zespół spastyczny o typie obustronnego porażenia kurczowego (diplegia spastica). Rehabilitacja odgrywa bardzo ważną rolę w leczeniu dzieci z MPD. W terapii dzieci zalecana jest duża intensywność i częstotliwość ćwiczeń, a także wykorzystywanie różnych technik usprawniania [6].

Aby stworzyć skuteczny, indywidualny program terapii dla każdego młodego pacjenta, wymagana jest szczegółowa diagnostyka możliwości funkcjonalnych dziecka.

Pozwoli ona na:

  • zrozumienie ograniczeń funkcjonalnych dziecka,
  • indywidualne przygotowanie programu terapeutycznego,
  • prognozowanie dalszego rozwoju dziecka.

W tym celu powszechnie stosuje się między innymi ocenę jakościową oraz ilościową z wykorzystaniem poniższych narzędzi:

  • badanie przedmiotowe, 
  • badanie radiologiczne (RTG) stawów,
  • klasyfikację funkcji motoryki dużej (Gross Motor Function Classification System – GMFCS),
  • Funkcjonalną Skalę Mobilności (Functional Mobility Scale – FMS),
  • Skalę Funkcjonalną Motoryki Dużej (Gross Motor Function Measure – GMFM),
  • testy korytarzowe służące do oceny prędkości, miarowości czy dystansu chodu,
  • trójwymiarową analizę ruchu przeprowadzoną w laboratorium chodu.

Analiza ruchu...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z KSIĘGARNI FIZMEDIO