Reedukacja chodu dzieci ze spastycznością kończyn dolnych

Istnieje wiele definicji chodu. Według Kwolka zdolność chodzenia jest jedną z najbardziej złożonych czynności ruchowych życia codziennego [1, 2]. 

Perry opisuje fizjologiczny chód jako zbiór precyzyjne kontrolowanych czynności, charakteryzujących się skoordynowanymi, powtarzalnymi ruchami kończyn i tułowia, których celem jest bezpieczne przemieszczenie ciała w pozycji pionowej z miejsca na miejsce, przy najmniejszym wydatku energetycznym [3]. Profesor Dega obrazowo przedstawia chód jako rytmiczne gubienie i odzyskiwanie równowagi (środka ciężkości) w zmieniających się na przemian fazach podporu i przenoszenia [4]. Definicje te bardzo często odzwierciedlają biomechaniczne podejście do funkcji chodu, nie podkreślają najważniejszej jej roli, która pozwala człowiekowi na bycie niezależnym i ma ogromne znaczenie dla jakości życia. Umiejętności chodzenia człowiek uczy się w najwcześniejszym okresie swego życia. Funkcja ta staje się w późniejszym etapie czynnością zautomatyzowaną, którą wykonuje się bez udziału świadomości [5]. Dlatego też poprawa funkcji chodu staje się jednym z podstawowych celów procesu usprawniania w przypadku występowania zaburzeń chodu. 

U dzieci spastyczność kończyn dolnych może wynikać między innymi z zaburzeń neurologicznych, urazów czaszkowo-mózgowych lub występować w przebiegu mózgowego porażenia dziecięcego (MPD). Najczęściej występującą postacią MPD jest zespół spastyczny o typie obustronnego porażenia kurczowego (diplegia spastica). Rehabilitacja odgrywa bardzo ważną rolę w leczeniu dzieci z MPD. W terapii dzieci zalecana jest duża intensywność i częstotliwość ćwiczeń, a także wykorzystywanie różnych technik usprawniania [6].

Aby stworzyć skuteczny, indywidualny program terapii dla każdego młodego pacjenta, wymagana jest szczegółowa diagnostyka możliwości funkcjonalnych dziecka.

Pozwoli ona na:

• zrozumienie ograniczeń funkcjonalnych dziecka,
• indywidualne przygotowanie programu terapeutycznego,
• prognozowanie dalszego rozwoju dziecka.

W tym celu powszechnie stosuje się między innymi ocenę jakościową oraz ilościową z wykorzystaniem poniższych narzędzi:

• badanie przedmiotowe, 
• badanie radiologiczne (RTG) stawów,
• klasyfikację funkcji motoryki dużej (Gross Motor Function Classification System – GMFCS),
• Funkcjonalną Skalę Mobilności (Functional Mobility Scale – FMS),
• Skalę Funkcjonalną Motoryki Dużej (Gross Motor Function Measure – GMFM),
• testy korytarzowe służące do oceny prędkości, miarowości czy dystansu chodu,
• trójwymiarową analizę ruchu przeprowadzoną w laboratorium chodu.

Analiza ruchu u...