Mgr fizjoterapii, absolwent AWF w Poznaniu, a także wieloletni instruktor oraz szkoleniowiec w zakresie ćwiczeń jogi i ich wykorzystania w fizjoterapii. Specjalizuje się w metodyce oraz leczniczym wykorzystaniu ćwiczeń dobieranych w oparciu o globalną analizę funkcjonalną. Na co dzień pracuje jako fizjoterapeuta w Klinice Osteopatii i Rehabilitacji AKTIV w Poznaniu. Od 2003 r. prowadzi własną szkołę jogi w Poznaniu. W swojej pracy wykorzystuje metodę Łańcuchów Mięśniowych i Stawowych G.D.S., Manipulacje Powięzi wg. L. Stecco, a także mięśniowo-powięziowe koncepty pracy z pacjentem. www.jogastanczak.com
Zaburzenie ślizgu przedniego w stawie biodrowym wydaje się najczęściej występującym rodzajem dysbalansu mięśniowo-powięziowego. Można je zaobserwować u przeważającej większości pacjentów, natomiast staje się ono kluczowym elementem diagnozy i terapii w przypadku bólu w pachwinie, bólu kolan oraz bólu lędźwiowego.
Zaburzenie ślizgu przedniego w stawie biodrowym wydaje się najczęściej występującym rodzajem dysbalansu mięśniowo-powięziowego. Można je zaobserwować u przeważającej większości pacjentów, natomiast staje się ono kluczowym elementem diagnozy i terapii w przypadku bólu w pachwinie, bólu kolan oraz bólu lędźwiowego.
W ostatnich latach joga budzi duże zainteresowanie jako forma ruchu, która oprócz szerokiego i atrakcyjnego repertuaru ćwiczeń jest przede wszystkim holistycznym systemem wspierającym zdrowie. Wielu terapeutów rekomenduje ją jako formę profilaktyki, wielu jednak zaleca ostrożność lub odradza jogę z uwagi na panujące na ten temat skrajne opinie.
Jedną z korzyści leczniczego wykorzystania ćwiczeń jogi jest możliwość wnikliwego przeanalizowania własnych wzorców ruchowych i praca nad skorygowaniem ich z wykorzystaniem bogatego repertuaru ćwiczeń. Następnie celem terapii jest przekształcanie tych wzorców tak, aby poprawić jakość funkcjonowania w życiu codziennym.
Zaburzenia rekrutacji łopatki są przyczyną dużej liczby problemów przeciążeniowych barków. Korekta wzorca jest oprócz interwencji manualnej niezbędna do osiągnięcia celu rehabilitacji w postaci trwałej zmiany jakości ruchu oraz podniesienia świadomości pacjenta. Dotyczy to także aktywności ruchowej podejmowanej z wyboru, w której rodzaj aktywności miewa drugorzędne znaczenie wobec tego, jak ruch jest wykonywany.
Lecznicze wykorzystanie jogi wzbudza w ostatnim czasie coraz większe zainteresowanie zarówno wśród pacjentów poszukujących holistycznych rozwiązań swoich problemów, jak i wśród terapeutów doceniających gruntownie przemyślane formy ćwiczeń, które obejmują równocześnie kilka aspektów pracy fizjoterapeutycznej. Artykuł przedstawia propozycję wykorzystania ćwiczeń jogi w pracy z zespołem wyprostnym lędźwiowego odcinka kręgosłupa, zwracając jednocześnie uwagę na konieczność diagnostyki dysbalansu i doboru konkretnych technik w aplikacjach leczniczych.
