Przesunięcie przednie biodra, zwane także zespołem ślizgu przedniego stawu biodrowego (anterior femoral glide), zostało opisane przez amerykańską fizjoterapeutkę Shirley Sahrmann jako jeden z syndromów zaburzających mechanikę stawu biodrowego oraz jedna z najważniejszych kategorii diagnostycznych w ocenie narządu ruchu. W Polsce jednostka ta jest propagowana w diagnostyce i rehabilitacji przez J. Ciechomskiego. Zaproponowany przez niego koncept dysbalansu mięśniowo-powięziowego poza aspektem biomechanicznym uwzględnia neurologiczne uwarunkowania zaburzonej kontroli motorycznej opisywane przez V. Jandę oraz ujęcie całościowe skrócenia łańcuchów zaproponowane przez metodę G.D.S.
Z punktu widzenia powiązania biomechaniki ze sposobem funkcjonowania psychofizycznego, który proponuje metoda łańcuchów stawowo-mięśniowych G.D.S., zespół przesunięcia przedniego biodra odpowiada dominacji napięcia łańcucha tylno-bocznego (PL), powiązanego z funkcjonowaniem w kierunku ekstrawersji i zadaniowości, co może w pewnym sensie tłumaczyć częstość występowania tej postaci dysbalansu w kontekście społeczno-kulturowym, a także u sportowców.
Patomechanika
Jak sugeruje nazwa, zespół ślizgu przedniego jest powiązany z wyprostnym ustawieniem stawów biodrowych. W obserwacji postawy ciała z boku daje się to zauważyć jako wysunięcie krętarzy większych do przodu poza pion z kostkami bocznymi (zdj. 1). U wielu osób wiąże się to z wyraźnym przeprostem kości udowej, który następczo prowadzi także do przeprostu w stawie kolanowym. Może to skutkować postawą, w której sylwetka sprawia wrażenie wychylonej do tyłu. Często obserwowane jest także tyłopochylenie miednicy.
Głównym zaburzeniem w opisywanym zespole jest niewystarczający ślizg tylny głowy kości udowej podczas ruchu zgięcia w stawie biodrowym. W prawidłowej mechanice zgięcia w stawie biodrowym głowa kości udowej jes...
Ten artykuł jest dostępny tylko dla zarejestrowanych użytkowników.
