Artroskopowa rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego zasady fizjoterapii

Więzadło krzyżowe przednie (anterior cruciate ligament – ACL) jest jednym z czterech największych więzadeł stawu kolanowego. Łączy piszczel z kością udową. Jest zlokalizowane w centralnej części stawu. Odpowiada za wielopłaszczyznową stabilizację stawu kolanowego oraz zmianę ruchu (z toczenia na poślizgowy) powierzchni stawowych kości udowej i piszczelowej. Więzadło spełnia także funkcję czuciową. Znajdujące się w nim proprioreceptory odpowiadają za regulację nerwowo-mięśniową. Oznacza to, że drażnienie zakończeń nerwowych powoduje wysyłanie informacji do rdzenia, który powoduje wzrost napięcia mięśni okalających staw. Stabilizuje to i chroni staw. Uszkodzenie więzadła zaburza te czynności [7, 8]. 

Istnieją dwa główne mechanizmy prowadzące do przerwania ACL. Pierwszym jest nadmierny przeprost w stawie kolanowym, np. podczas nagłego obciążania wyprostowanych kończyn bądź kiedy na wyprostowany staw kolanowy zadziała zewnętrzna siła z przodu (kopnięcie w goleń). Drugim mechanizmem jest nagłe przesunięcie, poza fizjologiczny zakres, powierzchni stawowych kości udowej i piszczelowej, np. nagłe hamowanie podczas biegu i jednoczesna zmiana kierunku powodująca rotację w stawie kolanowym [1, 6]. Uraz ten jest charakterystyczny dla jazdy na nartach i gry w piłkę nożną. W obrazie klinicznym typowe są balotowanie rzepki oraz pozytywne testy łąkotkowe i stabilności. U ok. 70% przypadków widoczne krwawe wybroczyny [5, 6]. 

Przerwanie ACL wiąże się z niestabilnością i uczuciem „uciekania” kolana. Uszkodzenie tego stabilizatora stawu prowadzi do urazów łąkotek, a także uszkodzenia i degeneracji chrząstki stawowej. Stosowaną metodą leczenia jest rekonstrukcja więzadła, ponieważ nie goi się ono samoistnie. Obecnie najczęściej stosowane są zabiegi z wykorzystaniem artroskopu. Są one wykonywane bardzo precyzyjnie, nie ma konieczności stosowania kilkutygodniowego unieruchomienia. Artroskopowa rekonstrukcja warunkuje również późniejsze planowanie rehabilitacji, którą można zastosować już po zabiegu. Prawie w każdym przypadku możliwe jest natychmiastowe częściowe obciążanie operowanej kończyny. Metoda jest korzystna również ze względów kosmetycznych – pozostawione po zabiegu blizny są prawie niewidoczne. Koszty i czas leczenia są mniejsze, a pobyt w szpitalu nie przekracza 2–3 dni. Pacjent leczony tą metodą ma możliwość prowadzenia samochodu już po 2...