Artroskopowa rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego. Zasady fizjoterapii.
Część III

Długość wspomnianego okresu zawsze powinna być uwarunkowana postępem rehabilitacji i możliwościami pacjenta. Znaczący w przebiegu rehabilitacji jest czas, jaki minął od urazu do zabiegu. Operacja wykonywana bezpośrednio po urazie lub w niewielkim odstępie czasu od niego wymaga łagodzenia skutków urazu i skutków interwencji chirurgicznej. W tym przypadku istnieje większe ryzyko powstawania zwłóknień w stawie i tym samym – ograniczenie ruchomości. Kolejnym następstwem jest wydłużenie czasu trwania fazy ostrej, co wymusza delikatniejszą rehabilitację i wydłuża czas powrotu do pełnej sprawności [1].

Analogicznie operacja przeprowadzona później, nawet 2 miesiące po urazie, daje większe możliwości przygotowania pacjenta do zabiegu, skróca czas powrotu do sprawności i zmniejsza ryzyko powstania powikłań.

Na etapie fizjoterapii 1,5–2 miesięcy od zabiegu głównymi celami są: osiągnięcie pełnego zakresu ruchu, dalszy trening siły mięśniowej w większym zakresie ruchu (do 120°), trening propriocepcji zawierający ćwiczenia dynamiczne, rozwój kontroli nerwowo-mięśniowej oraz wprowadzenie elementów sportowych charakterystycznych dla hobby lub uprawianej dyscypliny sportowej [2, 3]. Dodatkowo pacjent powinien opanować chód naprzemienny po schodach. Wskazana jest dalsza kontrola wysięku i bólu (fizykoterapia, zwłaszcza krioterapia stawu po ćwiczeniach i większym wysiłku) aż do zakończenia procesu fizjoterapii. Pozytywny efekt przeciwbólowy uzyskuje się po zastosowaniu ultradźwięków, magnetoterapii. Zmniejszenie bólu umożliwia intensyfi kację ćwiczeń [4, 5].

W programie fizjoterapii powinno się uwzględnić usprawnianie mięśni okolicy kolana, ale i inne grupy mięśni kończyn dolnych. Należy zatem włączyć ćwiczenia wolne i z oporem przywodzicieli, mięśni obręczy biodrowej, mięśnia brzuchatego łydki [4].

Podczas planowania rehabil...