Badanie i terapia barku według zasad koncepcji Maitland®

Chcesz dowiedzieć się więcej? Weź udział w III EDYCJI PHYSIO EXPERT SUMMIT 2024. KONFERENCJI PREKURSORÓW REHABILITACJI!

Dla optymalnej funkcji barków ważna jest współpraca poszczególnych stawów (staw ramienny, przestrzeń podbarkowa/staw barkowo-ramienny, staw ramienno-obojczykowy, staw mostkowo-obojczykowy, staw łopatkowo-żebrowy ­– na użytek terapii manualnej). Warto pamiętać, że ruchy kompleksu barkowego powodują dalsze ruchy kręgosłupa piersiowego, żeber i kręgosłupa szyjnego, dlatego te struktury również powinny być uwzględnione w badaniu. 

Staw barkowo-ramienny nie jest stawem właściwym, lecz przestrzenią ślizgową między wyrostkiem barkowym a głową kości ramiennej. Mimo to bada się go manualnie, ponieważ często występują problemy w jego okolicy.

Warunkiem stabilności stawu ramienno-łopatkowego jest stabilność stawu łopatkowo-żebrowego. Nie jest to staw anatomiczny, lecz ważne połączenie ślizgowe pomiędzy łopatką i klatką piersiową. Pomiędzy nimi znajdują się mięsień podłopatkowy (musculus subscapularis) oraz mięsień zębaty przedni (musculus serratus anterior). Kierunki ruchu łopatki to rotacja zewnętrzna/wewnętrzna, odwiedzenie/przywiedzenie oraz elewacja/depresja. Rotacja zewnętrzna łopatki powoduje rotację do góry panewki łopatki.

Stabilizatorami stawu ramiennego są więzadła i mięśnie. Główne stabilizatory mięśniowe to mięśnie: nadgrzebieniowy (musculus supraspinatus), podgrzebieniowy (musculus infraspinatus), obły mniejszy (musculus teres minor) i podłopatkowy (musculus subscapularis). Warunkiem stabilności ramienno-łopatkowej podczas ruchu jest optymalne przesuwanie się łopatki na klatce piersiowej. Do tego ważna jest równowaga mięśniowa: mięśnia czworobocznego (musculus trapezius) części zstępującej (pars descendens), części poprzecznej (pars transversa) i czę...