Usprawnianie stawu łokciowego jest wyzwaniem dla fizjoterapeuty. Staw łokciowy jest bardzo zwarty, a każdy uraz może trwale ograniczyć jego funkcję. Według Morreya [1] staw łokciowy po urazie może być unieruchomiony na maksimum 2 tygodnie, niezależnie od uszkodzenia. Niestety zbyt długie unieruchomienie prowadzi w wielu przypadkach do powstania przykurczy jatrogennych.
Najczęściej spotykanym problemem jest tzw. łokieć tenisisty. Diagnoza ta opisuje objawy, jednak pomija ich przyczynę. Celem badania jest zawsze ocena stanu funkcjonalnego struktur odpowiedzialnych za powstanie objawów i na podstawie tej analizy poprowadzenie terapii. Wiedza anatomiczna ułatwia interpretację badanie pacjenta. Stawy łokcia dzieli się na staw ramienno-łokciowy (articulatio humeroulnaris), staw ramienno-promieniowy (articulatio humeroradialis) i staw promieniowo-łokciowy bliższy (articulatio radioulnaris proximalis). Wspólna torebka stawowa obejmuje wszystkie stawy łokcia. Przyczepy mięśni i więzadła wrastają w torebkę stawową, dlatego testy izometryczne są zawsze testami dla wielu struktur. Staw ramienno-łokciowy jest stawem zawiasowym i umożliwia jedynie ruchy zgięcia i wyprostu. Natomiast staw ramienno-promieniowy uczestniczy we wszystkich możliwych ruchach łokcia.
Najczęstszymi problemami spotykanymi podczas pracy są łokieć tenisisty (epicondylitis lateralis), łokieć golfi sty (epicondylitis medialis) i pourazowy przykurcz stawu łokciowego.
Wywiad
Terapia zależy od objawów klinicznych, a nie od diagnozy.
Jak opisywano w poprzednich artykułach, należy zawsze przejść przez kolejne punkty listy kontrolnej wywiadu. Informacje z wywiadu odnośnie do ograniczonych kierunków...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
