Diagnostyka ultrasonograficzna stawu barkowego

Nowoczesne metody fizjoterapii

Ultrasonografia (USG) w diagnostyce schorzeń narządu ruchu znana jest od ponad 30 lat. W jej rozwoju miały miejsce chwile wielkie – jak wypracowanie standardu badania przesiewowego w diagnostyce rozwojowej dysplazji stawu biodrowego – oraz chwile kontrowersji i rozczarowań, kiedy w środowisku ortopedów zajmujących się technikami artroskopowymi krytykowano metodę z powodu rozbieżności między wynikiem badania śródoperacyjnego i opisem badania USG kwalifikacyjnego do leczenia.

Wspomniana różnica dotycząca zwłaszcza uszkodzeń struktur śródstawowych (łąkotki, obrąbka stawowego, więzadeł krzyżowych i chrząstki stawowej) była na tyle poważna, że podważała celowość wykonywania diagnostyki USG na etapie przedoperacyjnym. Dodatkowym utrudnieniem w ocenie przydatności USG do oceny schorzeń narządu ruchu okazywała się subiektywizacja oceny obrazu i brak jednolitych standardów w odniesieniu do opisów badań. Mimo tych trudności dzięki poprawie jakości aparatów USG i rosnącego doświadczenia badających udało się uzyskać wysoką swoistość i czułość badania w zakresie stawów. Od początku liderem w utrzymaniu tych dwóch wskaźników na jednym z najwyższych poziomów było USG stawu barkowego ze względu na powierzchowne usytuowanie najważniejszych struktur stawu, jego duży zakres ruchu i możliwości badania czynnościowego. Obecnie USG może poszczycić się 100-procentową czułością, 85-procentową specyficznością i 96-procentową trafnością w diagnostyce stożka rotatorów w porównaniu z rozpoznaniami śródoperacyjnymi [1].

REKLAMA

Interpretacja obrazu i możliwości diagnostyczne

Obraz na ekranie aparatu USG – będący w istocie zbiorem punktów o różnym natężeniu jasności – powstaje jako komputerowa analiza stopnia odbicia fali ultradźwiękowej od ośrodka, przez który przechodzi, i idąc od górnej części ekranu w kierunku dolnej odpowiada warstwom przekroju poprzecznego ciała proporcjonalnie do głębokości wnikania ultradźwięków. Głębokość ta jest odwrotnie proporcjonalna do częstotliwości wiązki, a w diagnostyce narządu ruchu najczęściej stosowanym zakresem częstotliwości jest 7–12 MHz, dlatego w 90% zastosowanie znajdują tu sondy liniowe o różnej długości czoła i tylko w niektórych przypadkach sondy sektorowe (convex) generujące częstotliwość 3–5 MHz tam, gdzie potrzebna jest głęboka penetracja ultradźwięków (otyły pacjent, głęboko położona struktura). Fala ultradźwiękowa może być rozprzestrzeniana w środowisku wodnym lub uwodnionym, stąd konieczność kontaktu żelu między głowicą i ciałem pacjenta oraz – historycznie rzecz biorąc – pierwsze wykorzystanie USG przede wszystkim do oceny narządów dobrze uwodnionych. Jednocz...

Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów

Co zyskasz, kupując prenumeratę?
  • 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
  • Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
  • ...i wiele więcej!

Przypisy

    POZNAJ PUBLIKACJE Z KSIĘGARNI FIZMEDIO