362
Złamanie dystalnej nasady kości promieniowej jest najczęściej występującym złamaniem kończyny górnej. Złamania w tej okolicy dotyczą 40% kobiet oraz 13% mężczyzn. Budowa kompleksu ręka – przedramię jest na tyle specyficzna, że zdecydowana większość
energii podczas upadku z próbą podparcia kumuluje się na kości promieniowej. Szacuje się, że co piąte złamanie dotyczy omawianej lokalizacji. Inne statystyki mówią, że występują one u 2 osób na 1000 w ciągu roku.
Zdecydowanie najczęściej występującym mechanizmem złamania jest próba ochrony wyprostowaną ręką przed upadkiem. Efektem upadku jest zwykle złamanie dystalnej nasady kości promieniowej. Złamania występują częściej u kobiet po menopauzie. Urazowi sprzyjają istotne czynniki ryzyka, takie jak osteoporoza, choroby układowe czy procesy rozrostowe, które znacznie zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia złamania. Skrajnie rzadko występują złamania „powolne” w wyniku przeciążenia.
Podział złamań
Złamania przedramienia można podzielić na:
- złamania części bliższej (okolica łokcia),
- złamania części środkowej (część trzonowa),
- złamania części dalszej (okolice nadgarstka) – najczęstsze.
Złamania dystalnej części kości promieniowej podlegają osobnemu podziałowi. Został on dokonany ze względu na mechanikę urazu:
- typ wyprostny Collesa,
- typ zgięciowy Smitha,
- typ brzeżny Bartona.
Istnieje również podział złamań ze względu na wielkość uszkodzeń, od którego zależy metoda leczenia złamania:
- pozastawowe bez przemieszczenia,
- pozastawowe z przemieszczeniem,
- śródstawowe bez przemieszczenia,
- odprowadzalne stabilne,
- odprowadzalne niestabilne,
- nieodprowadzalne niestabilne.
Złamania typu Collesa i Smitha powstają zazwyczaj w wyniku mechanizmu bezpośredniego i rotującego. Złamanie typu Collesa jest skutkiem upadku do przodu z próbą podporu (potknięcie się), a złamanie typu Smitha to najczęściej wynik upadku do tyłu (poślizgnięcie się, np. na lodzie). Złamanie typu Bartona jest złamaniem dłoniowej lub grzbietowej wargi dystalnej części kości promieniowej z równoczesnym podwichnięciem nadgarstka.
Uszkodzenia towarzyszące i powikłania
W obrębie dalszego końca kości promieniowej znajduje się duża liczba struktur (kości, więzadła, ścięgna, mięśnie, nerwy, naczynia), które w wyniku urazu mogą ulec uszkodzeniu. Można pokusić się o stwierdzenie, że w obrębie żadnego stawu nie istnieje tak wiele struktur położonych tak blisko siebie w małej przestrzeni.
Najwięcej uszkodzeń powodują złamania, w których występują przemieszczenia odłamów kostnych. Na szczególną uwagę zasługuje duża możliwość wystąpienia cieśni nadgarstka na skutek uszkodzenia okolicznych tkanek. Na wystąpienie cieśni wpłynąć może nieprawidłowe ustawienie zmniejszające mechaniczne możliwości ścięgien zginaczy. Prawdopodobieństwo wystąpienia zwiększyć mogą uszkodzenia więzadłowe. Szczególnie ważne jest działanie przeciwobrzękowe ręki. Równie często występującym powikłaniem jest zespół Sudecka. Szacuje się, że dotyczy on aż 30% powikłań po złamaniu dystalnej nasady kości promieniowej. Przyczyną najczęściej jest zbyt ciasno założony opatrunek gipsowy lub orteza oraz złe ułożenie ręki w opatrunku. Więzadła w okolicach nadgarstka najczęściej uszkadzane są w złamaniach typu zgięciowego Smitha. Mechanizm zgięciowy urazu powoduje uszkodzenia więzadeł grzbietowych środkowej części nadgarstka, grzbietowych więzadeł promieniowo-nadgarsko...
Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów.
- 11 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
