Magister fizjoterapii. Specjalizuje się w rehabilitacji ortopedycznej. W swojej pracy wykorzystuje metody OM Cyriax, OMT Kaltenborn – Evjenth, PNF, Kinetic Control, NDT Bobath, Kinesiotaping. Międzynarodowy terapeuta OM Cyriax. Od 2011 roku prowadzi własną praktykę fizjoterapeutyczną.
Bieganie uchodzi za najprostszą formę ruchu i co do tego nie należy mieć wątpliwości. Wydawałoby się, że prosta forma ruchu niewymagająca praktycznie żadnego sprzętu poza butami i kawałkiem drogi jest mało narażona na występowanie uszkodzeń narządu ruchu, a tymczasem kontuzjogenność w tej dyscyplinie sportu jest duża. Według niektórych źródeł sięga aż 70%.
Mianem chondromalacji często określa się zespół objawów klinicznych, jednak to pojęcie odnosi się do nieprawidłowości występujących w obrębie chrząstki stawowej – najczęściej rzepki. Rzepka (łac. patella) pełni funkcję ochronną stawu kolanowego od przodu, zwiększa również działanie mięśnia czworogłowego uda poprzez zwiększenie kąta ścięgna w stosunku do przyczepu na kości piszczelowej.
Dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa charakteryzują się występowaniem objawów nie tylko w obrębie samego kręgosłupa, ale towarzyszą im objawy występujące w obrębie głowy, obręczy barkowej, kończyn górnych, klatki piersiowej. Objawy te mogą być mylone z różnymi schorzeniami niedotyczącymi bezpośrednio odcinka szyjnego. Objawy prowadzą do ograniczenia sprawności ruchowej, pogorszenia jakości życia i są częstą przyczyną chwilowej lub trwałej niezdolności do pracy. Odpowiednio przeprowadzone badanie pozwala na zastosowanie skutecznej terapii odcinka szyjnego kręgosłupa.
Haluks (hallux valgus) to koślawe zniekształcenie palucha w stawie I śródstopno-paliczkowym (metatarsophalangeal – MTP). Polega na koślawym ustawieniu palucha i szpotawym ustawieniu I kości śródstopia. Kąt pomiędzy osią palucha a osią I kości śródstopia przekracza 20°. Skutkiem tego jest uwydatnienie po stronie przyśrodkowej stopy głowy I kości śródstopia.
Popularne obecnie narciarstwo i jazda na snowboardzie wiążą się z niebezpieczeństwem upadku, a co za tym idzie − ryzykiem powstania urazu stawu nadgarstkowego. Niestety wiele uszkodzeń nadgarstka jest nieprawidłowo rozpoznanych bądź nierozpoznanych, a tym samym niewłaściwie leczonych. Ogromne znaczenie dla odzyskania pełnej sprawności ręki, która uległa urazowi, ma postępowanie rehabilitacyjne.
Złamaniem nazywa się całkowite przerwanie ciągłości tkanki kostnej. Towarzyszą one człowiekowi od zawsze. Średnio występowanie złamań w populacji określa się na 13–36 przypadków na 1000 osób w skali roku i najczęściej dotyczą one mężczyzn. Złamania mogą powstać na skutek urazów pośrednich, bezpośrednich, niskoenergetycznych, bez urazu (np. złamania patologiczne lub na skutek osteoporozy) lub na skutek sumujących się mikrourazów, tzw. złamania zmęczeniowe [6, 10].
Urazy skrętne stawu skokowego zalicza się do jednych z najczęściej występujących uszkodzeń w obrębie kończyny dolnej, które występują równie często w życiu codziennym, jak i sporcie amatorskim oraz wyczynowym. Statystki mówią, że skręcenia stawu skokowego stanowią 25% przyczyn przerw w aktywności sportowej. W niektórych dyscyplinach odsetek występowania skręceń stawu skokowego jest znacznie większy i sięga 21–53% w koszykówce, a 17–29% w piłce nożnej.
Złamanie dystalnej nasady kości promieniowej jest najczęściej występującym złamaniem kończyny górnej. Złamania w tej okolicy dotyczą 40% kobiet oraz 13% mężczyzn. Budowa kompleksu ręka – przedramię jest na tyle specyficzna, że zdecydowana większość
energii podczas upadku z próbą podparcia kumuluje się na kości promieniowej. Szacuje się, że co piąte złamanie dotyczy omawianej lokalizacji. Inne statystyki mówią, że występują one u 2 osób na 1000 w ciągu roku.
Obok sportów kontaktowych uznawanych za najbardziej kontuzjogenne, takich jak: hokej, koszykówka, piłka nożna, piłka ręczna lub zapasy, na liście znalazł się również tenis ziemny. Urazy spotykają graczy bez względu na wiek i stopień zaawansowania w grze. Zdecydowana większość urazów w tenisie ziemnym to urazy natury przeciążeniowej.
Choć wydawałoby się, że podczas gry najwięcej zależy od pracy rąk, to najczęściej dochodzi do urazów kończyn dolnych, a w drugiej kolejności kończyn górnych.
Zaburzenia w obrębie stawów skroniowo-żuchwowych wraz z towarzyszącymi im objawami to problem niezwykle powszechny w obecnej populacji. Aparat ruchowy narządu żucia jest systemem, który odpowiada za przeżuwanie, artykulację, połykanie, oddychanie, a także za odczuwanie smaku. Nazywany jest także układem stomatognatycznym i jest strukturą niezwykle złożoną. Jego prawidłowe funkcjonowanie jest uwarunkowane zależnościami między pniem mózgu, mózgowiem oraz obwodowym układem nerwowym.
Nierówne długości kończyn są wadą, która występuje dość często. Może ona w istotny sposób zaburzyć statykę i dynamikę narządu ruchu chorego. Skrócona kończyna to dla chorego nie tylko problem czynnościowy, ale również psychologiczny i kosmetyczny, który jest pogłębiany przez stosowane zaopatrzenie ortopedyczne. Wielkość skrócenia kończyny oraz towarzyszące temu nieprawidłowości, takie jak zaburzenia osi kończyny, patologie w obrębie stawów, aparatu mięśniowo-więzadłowego, mogą w różnym stopniu ograniczyć sprawność pacjenta.
