Rehabilitacja po usunięciu stabilizacji gwoździem śródszpikowym

Złamania można podzielić na:

• zamknięte – bez przerwania ciągłości skóry przez odłam kostny,
• otwarte – tkanki miękkie zostają uszkodzone przez odłamy kostne, złamana kość zostaje narażona na kontakt ze środowiskiem zewnętrznym,
• osteoporotyczne – złamania niskoenergetyczne, powstają przez obniżoną gęstość kości,
• zmęczeniowe – powstaje w wyniki sumujących się mikrourazów (przeciążenie),
• patologiczne – złamania niskoenergetyczne w obrębie zmienionej chorobowo kości (np. nowotwory),
• okołoprotezowe – zwykle w wyniku upadku w obrębie implantu u pacjentów po endoprotezoplastyce,
• typu „zielonej gałązki” – występują u dzieci, bez przerwania ciągłości okostnej [1].

Wyróżnia się dwa szczyty występowania złamań:

• w drugiej dekadzie życia odnotowuje się 26,2 przypadków na 1000 osób w skali roku,
• po 60. roku życia częstość złamań znacząco wzrasta, w szczególności u kobiet, gdzie odnotowuje się średnio 65,7 przypadków na 1000 osób w skali roku.

Złamania kości ramiennej

Kość ramienna to najdłuższa i największa kość kończyny górnej. W jej budowie wyróżnia się trzon, koniec bliższy (górny) tworzący główkę dla stawu ramiennego oraz koniec dalszy (dolny) tworzący główkę dla stawu łokciowego. Górna granica trzonu kości ramiennej to szyjka chirurgiczna, a dolna to linia łącząca nadkłykcie boczny i przyśrodkowy. Trzon wewnętrznie zawiera jamę szpikową wypełnioną szpikiem kostnym o kształcie sopla lodu, zaś zewnętrznie najbardziej charakterystyczną strukturą jest bruzda nerwu promieniowego, w której leży nerw promieniowy oraz naczynia głębokie ramienia. Kości długie, takie jak m.in. kość ramienna, charakteryzują się dużą dysproporcją pomiędzy grubością a długością [3, 5, 9].

Złamania trzonu kości ramiennej statystycznie stanowią 2,2–5% wszystkich zdarzaj...