Koncepcja Bobath w terapii zespołu odpychania u pacjenta po udarze mózgu – opis przypadku

Tak zwany zespół odpychania objawia się poprzez:

• wychylenie osi pionowej ciała o ok. 20–35° w stronę przeciwną do uszkodzonej półkuli mózgu,
• aktywny opór pacjenta na działania terapeuty/opiekuna próbującego przywrócić mu rzeczywistą pozycję pionową.

Takie zachowanie jest obserwowane u pacjenta zarówno w pozycji leżącej, siedzącej, stojącej, jak i podczas chodu, choć u różnych pacjentów może ono występować w różnych zestawieniach oraz z różnym nasileniem. Może ono powodować problemy i nieporozumienia podczas opieki i rehabilitacji („pacjent niewspółpracujący”, „pacjent złośliwy”), ale również prowadzić do upadków pacjenta w kierunku porażonej strony ciała, spadku lub braku samodzielności pacjenta oraz obniżenia się jego jakości życia. Zespół odpychania jest zespołem stosunkowo często spotykanym:

• u pacjentów po udarze występuje w 9,4–27,77% przypadków,
• u pacjentów po uszkodzeniu czaszkowo-mózgowym występuje w mniej niż 1% przypadków.

Liczba pacjentów z niezdiagnozowanym lub błędnie zdiagnozowanym zespołem odpychania pozostaje nieznana. Należy również zaznaczyć, że częstotliwość występowania zespołu odpychania u pacjentów z uszkodzeniami w obrębie prawej półkuli mózgu (17,4%) może być znacząco wyższa od analogicznego parametru dla pacjentów z uszkodzeniami w obrębie lewej półkuli mózgu (9,5%). Niepodjęcie terapii ukierunkowanej na zespół odpychania lub jej przerwanie może spowodować samoczynne...