Laseroterapia – ewolucja czy rewolucja?

Laseroterapia ma swoje początki w latach 60. XX w. Zastosowanie tego rodzaju bodźca w medycynie/fizjoterapii nastąpiło więc niewiele później od momentu opracowania i zbudowania samego urządzenia, którego podstawą działania jest wymuszona emisja promieniowania elektromagnetycznego, w tym wypadku optycznego. Stąd również wzięła się nazwa owego bodźca: LASER – light amplification by the stimulated emission of radiation, czyli wzmocnienie światła przez wymuszoną emisję promieniowania. Jego zakres obejmuje promieniowanie ultrafioletowe, część widzialną oraz podczerwień. Organizm naturalnie reaguje na energię świetlną, natomiast promieniowanie laserowe posiada dodatkową właściwość, jaką jest zdolność do wywołania efektu biostymulacyjnego w polu zabiegowym, tkance lub organizmie poddawanym takiemu naświetlaniu. Procesy zachodzące w czasie ekspozycji tkanki na działanie światła laserowego są zgodne z prawami optyki, a w przypadku zastosowań w medycynie – przede wszystkim z prawem Grotthusa–Drapera.

Promieniowanie laserowe, padając na tkankę, ulega częściowemu odbiciu i ugięciu, a pozostała energia wnika w tkankę, gdzie ulega rozproszeniu, jest absorbowana oraz transmitowana w jej głębsze warstwy. 
Istnieje obszar promieniowania laserowego, w którym transmisja promieniowania w komórkach jest największa. Obszar ten nazywa się okienkiem optycznym (terapeutycznym) skóry i mieści się w przedziale długości fali 550–1200 nm. Uznaje się, że fale promieniowania w t...