Ocena wpływu technik Fascial Distortion Model (FDM), kinesiotapingu oraz treningu funkcjonalnego na zakres ruchu oraz odczucia bólu w zespole bolesnego barku – studium przypadku

Terapia była prowadzona przez osiem tygodni. W jej wyniku stwierdzono poprawę funkcjonowania kończyny górnej. Uzyskano zwiększenie zakresu ruchomości, wielopłaszczyznowo w stawie ramiennym, zwiększenie siły mięśniowej, zmniejszenie obrzęku w obrębie prawego barku, a także poprawę jakości życia pacjenta. Analiza przypadku potwierdziła, że metoda FDM, odpowiednio dobrany trening oraz kinesiotaping korzystnie wpływają na proces usprawniania fizjoterapeutycznego.
Nazwa Fascial Distortion Model (FDM) łączy ze sobą słowa: fascia (łac.) – powięź, distorsio (łac.) – zniekształcenie, skręcenie oraz model – fizycznie istniejący wzór. Koncepcja FDM jest modelem diagnostyki i terapii manualnej stworzonym przez amerykańskiego osteopatę i lekarza Stephena Typaldosa. Zakłada, że przyczyną bólu i innych dolegliwości jest jedno lub kilka z sześciu zniekształceń układu powięziowegwo. Zadaniem terapii FDM jest anatomiczna korekcja zniekształceń układu powięziowego polegająca na doprowadzeniu deformacji powięzi do pozycji wyjściowej. W diagnostyce FDM najważniejszym klinicznym kryterium jest mowa ciała w połączeniu z subiektywnym werbalnym opisem dolegliwości przez pacjenta. W wywiadzie szczególną uwagę zwraca się na gestykulację pacjenta w momencie wskazywania na bolesne obszary ciała [1].
Diagnostyka składa się z:

• wywiadu (mechanizm powstawania dolegliwości: Co? Gdzie? Kiedy? Dlaczego?), 
• wizualnej analizy mowy ciała pacjenta,
• subiektywnego opisu dolegliwości,
• wyników badań takich jak: testy kliniczne, palpacja, zdjęcia rentgenowskie, wyniki laboratoryjne itd. [2].

Wyróżnia się sześć możliwych dystorsji powięziowych:

• taśma spustowa (trigger band – TB),
• dystorsja kontinuum (continuum distortion – CD),
• przepuklina punktu spustowego (herniated trigger point – HTP),
• dystorsja cylindryczna (cylinder distortion – CyD),
• dystorsja fałd (folding distortion – FD),
• fiksacja tektoniczna (tectonic fixation – TF) [3].

Terapia usprawniająca

Kinesiotaping
Często jest określany jako taping, plastrowanie dynamiczne, taping medyczny, kinesiologytaping. Został opracowany przez dr. Kenzo Kase, japońskiego chiropraktyka, w latach 70. ubiegłego stulecia. To metoda oklejania powierzchni ciała specjalnymi plastrami o właściwościach elastycznych. Parametry taśmy takie jak grubość, ciężar właściwy i rozciągliwość o 130–140% są zbliżone do parametrów ludzkiej skóry. Przyklejone w prawidłowy sposób plastry tworzą pofałdowania powierzchni, zwiększając tym samym przestrzeń pomiędzy skórą właściwą a powięzią, dzięki czemu poprawia się mikrokrążenie krwi i limfy (wspomaga wchłanianie krwiaków, obrzęków, zmniejsza stany zapalne) oraz zostaje aktywowany proces samoleczenia. Działanie przeciwbólowe wynika z oddziaływania na receptory położone w skórze. Plaster nie jest nasączony żadnym lekiem. Jest wodo...