Praktyczne zastosowanie NEUROROZWOJOWEJ TERAPII UŁOŻENIOWEJ (NTU®) z użyciem ortezy pozycji spoczynkowej D!NA Sleep u pacjenta pediatrycznego z encefalopatią stacjonarną funkcjonującego na poziomie V GMFCS

Układanie pacjenta powinno być terapeutyczne samo w sobie, ale również może ułatwiać stosowanie bardziej zaawansowanych technik fizjoterapeutycznych, a po sesji utrwalać ich efekty. Z perspektywy poznawczej kluczowe jest dostarczanie pacjentowi pediatrycznemu szerokiej gamy doświadczeń z odczuwania podłoża. Wachlarz ułożeń jest niemalże nieograniczony i przy zastosowaniu odpowiedniego zaopatrzenia ortopedycznego możliwy do osiągnięcia. Wielowymiarowość i wielopłaszczyznowość zdaje się tutaj kluczem do sukcesu. Proces prawidłowego terapeutycznego pozycjonowania pacjenta musi być zindywidualizowany i powinien obejmować uwzględnienie:

• indywidualnych potrzeb pacjenta, jego preferencji,
• zależności anatomicznych (deformacji strukturalnych),
• parametrów antropometrycznych (masa ciała, długości kończyn, obwodów),
• wieku,
• realizowanych funkcji społecznych (współuczestnictwo w zajęciach przedszkolnych, szkolnych),
• neurorozwojowego aspektu gotowości do pozyskania ewentualnej funkcji,
• realizowania kluczowych dla funkcjonowania czynności i ich wspomagania (jedzenie, picie, wydalanie),
• przeciwdziałania wtórnym deformacjom ciała, odleżynom.

Piśmiennictwo dotyczące możliwości terapii ułożeniowej dzieci z encefalopatią stacjonarną jest dość ubogie (autorzy nie znaleźli krajowych wytycznych) i skupia się głównie na terapii i propozycjach ułożeniowych dotyczących osób dorosłych po przebytym incydencie udarowym [1, 2]. Drugą grupą pacjentów, wśród których mówi się o terapii ułożeniowej, są pacjenci ortopedyczni, pourazowi z uszkodzeniami kończyn i rdzenia kręgowego [3, 4]. Najczęściej pisze się o pacjentach dorosłych i nieobarczonych dodatkowymi dolegliwościami, jak jest to u pacjenta z encefalopatią stacjonarną, u którego najczęściej współistnieją inne neurologiczne dolegliwości. Porównując różnice potrzeb tych grup pacjentów, można wyciągnąć wniosek, że postępowanie ułożeniowe wśród tych grup musi się różnić. Zaczynając je definiować, powinno się przyjrzeć trudnościom oraz deficytom neurologicznym dotykającym encefalopatyczne dzieci. Patrząc przez pryzmat tychże na podstawie przykładowego pacjenta, autorzy artykułu dokonali próby stworzenia atrakcyjnej propozycji terapii ułożeniowej.

Pośród wielu grup encefalopatii encefalopatia niedotlenieniowo-niedokrwienna (ENN) była najczęściej spotykana w praktyce autorów artykułu. Definiuje się ją jako hypoxic-ischemic encephalopathy – termin ten zalecany jest dla określenia niedotlenienia – występuje z jednakową częstością u wcześniaków i noworodków urodzonych o czasie, ale widoczne objawy kliniczne spotyka się najczęściej po 36. tygodniu ciąży, często u noworodków urodzonych po terminie [5].

Inna definicja podaje, że ENN należy do chorób okresu noworodkowego, której konsekwencje wynikające z uszkodzenia ośrod...