Problematyka prawna skierowania lekarskiego na świadczenia rehabilitacji leczniczej

Skierowanie jako dokumentacja medyczna

Zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 21 grudnia 2010 r. w sprawie rodzajów i zakresu dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania (dalej w skrócie r.d.m.), skierowanie lekarskie, np. na zabiegi rehabilitacji ambulatoryjnej, stanowi element dokumentacji medycznej indywidualnej i zewnętrznej. Ponadto zgodnie z przepisem § 9 r.d.m., osoba kierująca na badanie lub konsultację przekazuje podmiotowi, do którego kieruje pacjenta, wraz ze skierowaniem informacje z dokumentacji indywidualnej wewnętrznej pacjenta, niezbędne do przeprowadzenia tego badania lub konsultacji. Samo zaś skierowanie zawiera oznaczenie podmiotu wystawiającego skierowanie, oznaczenie pacjenta, oznaczenie rodzaju podmiotu, do którego kieruje się pacjenta na badanie lub konsultację, inne informacje lub dane, w szczególności rozpoznanie ustalone przez lekarza kierującego lub wyniki
badań diagnostycznych, w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia badania lub konsultacji, datę wystawienia skierowania oraz oznaczenie osoby kierującej na badanie lub konsultację. 

Okresy przechowywania skierowań 

Zgodnie z § 72 r.d.m. dokumentacja zewnętrzna w postaci zleceń lub skierowań jest przechowywana przez podmiot, który zrealizował zlecone świadczenie zdrowotne. Okres właściwy dla przechowywania skierowania wynika tutaj wprost z przepisów art. 29 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, zgodnie z którym skierowania na badania lub zlecenia lekarza przechowywane są przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym udzielono świadczenia będącego przedmiotem skierowania lub zlecenia. Po upływie tego okresu podmiot udzielający świadczeń zdrowotnych niszczy dokumentację medyczną w sposób uniemożliwiający identyfikację pacjenta, którego dotyczyła.

Informacje o miejscach realizacji świadczeń

Umieszczenie na skierowaniu adresu szpitala (poradni) może wskazywać na konieczność udania się do konkretnej placówki i ograniczenie pacjentowi prawa do wyboru świadczeniodawcy. Nie ma konieczności zawierania informacji o miejscach realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na druku skierowania. Przepisy nie określają wzoru skierowania, a jedynie jego elementy konieczne, do których nie należy adres podmiotu leczniczego, gdzie kierowany jest pacjent. Stosownie do przepisów art. 29 i 30 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach...