Promieniowanie rentgenowskie jest formą promieniowania elektromagnetycznego, podobną do światła widzialnego. Jednak w przeciwieństwie do światła ma ono wyższą energię i może przenikać przez większość obiektów, w tym przez ciało, dzięki czemu jest wykorzystywane do generowania obrazów tkanek i struktur wewnątrz ciała. Promienie przechodzące przez ciało przechodzą również przez detektor promieni rentgenowskich, którym jest klisza fotograficzna. Obrazy rentgenowskie powstające w wyniku tego procesu są nazywane radiogramami.
Istnienie tego promieniowania zostało ogłoszone w 1895 r. przez niemieckiego naukowca Wilhelma Röntgena. Promieniowanie rentgenowskie od wielu lat jest wykorzystywane w medycynie w celu obrazowania wewnętrznej struktury badanego obiektu i zdiagnozowania problemów pacjenta, np. wykrycia złamań kości, niektórych nowotworów, zapalenia płuc, niektórych rodzajów urazów, zwapnień, ciał obcych, a nawet problemów z zębami.
Promieniowaniem X (promieniowaniem rentgenowskim) można wykryć wiele schorzeń, w tym nie tylko choroby i urazy układu kostnego typu złamania [16]. Radiogramy stosuje się również u pacjentów, którzy przygotowują się do wstawienia endoprotezy stawu biodrowego, lub przy ocenie różnicy w długości poszczególnych kości długich kończyn dolnych, często w przypadku diagnostyki skolioz.
Dzięki uwidocznieniu struktur kostnych RTG ma zastosowanie w diagnozowaniu osteoporozy, która charakteryzuje się obniżeniem masy i zaburzeniami struktury wewnętrznej kości prowadzącymi do złamań [5, 7].
Promienie rentgenowskie może być wykorzystywane do niszczenia guzów nowotworowych i komórek poprzez uszkadzanie ich DNA. Dawka promieniowania stosowana w leczeniu raka jest znacznie wyższa niż dawka promieniowania stosowana w obrazowaniu diagnostycznym. Promieniowanie te...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
