0
901
Uważa się, że stwardnienie rozsiane jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności w grupie młodych osób dorosłych. Stanowi ono nabyte schorzenie neurodegeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego o podłożu prawdopodobnie immunologicznym, charakteryzujące się stanami zapalnymi, demielinizacją (uszkodzeniem otoczek) włókien nerwowych oraz degeneracją połączeń nerwowych (aksonów).
Podstawowe dane dotyczące występowania stwardnienia rozsianego w Europie są następujące:
POLECAMY
- Częstość występowania: 40‑160/100 000 osób,
- Cwukrotnie większe ryzyko zachorowania u kobiet,
- Największe ryzyko zachorowania w grupie wiekowej 20–40 lat i wśród mieszkańców Europy Północnej [27, 29],
- Średni czas życia od momentu zachorowania: 25–35 lat, tj. skracający oczekiwaną długość życia jedynie o kilka lat [29].
Objawy kliniczne stwardnienia rozsianego (sclerosis multiplex – SM) obejmują poważne nakładające się na siebie deficyty neurologiczne: od zaburzeń wzroku i czucia, poprzez deficyty motoryczne i osłabienie, problemy z pęcherzem i wypróżnieniem się aż po różne zmiany emocjonalne (euforie, depresje, zachowanie nieadekwatne do sytuacji). W zależności od postaci i stadium choroby wymienione czynniki mogą występować z różną częstotliwością, w różnych kombinacjach i natężeniu, np. męczliwość występuje u ok. 80% pacjentów [27].
Przyczyny i mechanizm SM nie zostały jeszcze do końca zbadane. Zakłada się współistniejące przyczyny immunologiczne, genetyczne i środowiskowe. Brak jest zbadanych czynników profilaktycznych, a silne zróżnicowanie symptomów i prognoz wymusza diag-
nostykę objawową z jednoczesnym wykluczeniem innych przyczyn oraz diagnostykę rezonansu magnetycznego (RM) umożliwiającą wykrycie ognisk demielinizacji.
Najczęściej spotykane postaci SM to postać nawracająca (emitująco-rzutowa – SM RR) – naprzemienne rzuty choroby i remisje; pierwotnie-przewlekła (SM PP) oraz wtórnie-przewlekła (SM SP). Terapia zależy m.in. od stadium choroby i siły objawów i składa się przede wszystkim z farmakoterapii i rehabilitacji. Farmakoterapia obejmuje m.in. stosowanie glikokortykosteroidów, a w przypadku braku efektów – leków immunosupresyjnych, a w ostatnich latach
– immunoterapię. Dodatkowy element terapii stanowi dbałość o ogólny stan zdrowia, m.in. unikanie infekcji, przemęczenia, przegrzania itp. Niezwykle ważną częścią terapii w SM jest rehabilitacja zapewniająca maksymalną dostępną dla danego pacjenta samodzielność i jakość życia.
Problemy funkcjonalne pacjentów
Osoby chorujące na SM mogą spotykać się z różnymi problemami w zależności np. od okresu choroby. Obraz tych problemów może być inny...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- 10 wydań czasopisma "Praktyczna Fizjoterapia i Rehabilitacja"
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
