W miejscach, gdzie silne pasmo ścięgniste łączy się z twardą kością, zachodzą znaczne siły tarcia. W przypadku pasma biodrowo-piszczelowego brakuje zazwyczaj występujących w takich miejscach kaletek, które zmniejszają siły tarcia (więzadło rzepki, ścięgno Achillesa). W miejscu kontaktu pasma z nadkłykciem pojawia się za to bogato unerwiona i unaczyniona warstwa tkanki łącznej, na którą w trakcie analizy możliwych zaburzeń funkcjonalnych związanych z pasmem biodrowo-piszczelowym warto zwrócić szczególną uwagę. Od dłuższego czasu uważano, że ścięgno pasma podczas ruchów stawu kolanowego „skacze” po nadkłykciu bocznym kości udowej i stąd biorą swój początek dolegliwości...
Terapia pasma biodrowo-piszczelowego
Pasmo biodrowo-piszczelowe (iliotibial – IT) położone jest na bocznej powierzchni uda. Rozciąga się od miednicy po kość piszczelową. Nie jest wyraźnie odgraniczoną strukturą i można je określić jako zgrubienie powięzi szerokiej uda, która tworzy „mankiet” obejmujący mięśnie uda. Jego początek jest miejscem przyczepu końcowego mięśnia naprężacza powięzi szerokiej oraz mięśnia pośladkowego wielkiego. Pasmo stanowi dla tych struktur swego rodzaju ścięgniste, spłaszczone przedłużenie i jest połączone z trzonem kości udowej za pośrednictwem kresy chropawej. Biegnie w kierunku dolnym aż do przyczepu końcowego na charakterystycznej wyniosłości zlokalizowanej na kłykciu bocznym kości piszczelowej, tzw. guzku Gerdiego. Ma również dodatkowy przyczep na nadkłykciu bocznym kości udowej.