Zdecydowanie częściej obrażeniom w narciarstwie zjazdowym ulegają kończyny dolne – według różnych danych stanowią 50–70% wszystkich kontuzji odnoszonych na stoku [10]. Połowa z nich to obrażenia stawu kolanowego, reszta dotyczy uszkodzeń kości podudzi i okolicy stawu skokowego [7, 8, 11]. Analizując specyfikę kontuzji w narciarstwie, możemy stwierdzić, że 35% urazów stanowią złamania, 45% to uszkodzenia tkanek miękkich (ścięgien, mięśni, więzadeł), a pozostałe 20% to rany odniesione podczas jazdy [14].
Autor: Marcin Rosiński
Marcin Rosiński
Wartościowym uzupełnieniem wiedzy na temat budowy ludzkiego ciała jest umiejętność badania go za pośrednictwem dotyku.
O treningu przedsezonowym w narciarstwie zjazdowym mówi się coraz częściej. Zagadnienie to nabrało dużego znaczenia zwłaszcza w ciągu ostatnich kilkunastu lat. Powodem jest skierowanie zainteresowania zarówno profesjonalistów, amatorów, jak i świata medycznego na tematykę profilaktyki urazów narządu ruchu podczas jazdy na nartach.
Dotyk umożliwia badanie i rozpoznawanie wielu struktur ciała. Można w ten sposób ocenić ich rozmiar, kształt, twardość oraz położenie. Jest to podstawowe narzędzie w dziedzinie anatomii palpacyjnej, która – z racji swojej specyfiki – jest nierozerwalnie związana z praktyką.
Pasmo biodrowo-piszczelowe (iliotibial – IT) położone jest na bocznej powierzchni uda. Rozciąga się od miednicy po kość piszczelową. Nie jest wyraźnie odgraniczoną strukturą i można je określić jako zgrubienie powięzi szerokiej uda, która tworzy „mankiet” obejmujący mięśnie uda. Jego początek jest miejscem przyczepu końcowego mięśnia naprężacza powięzi szerokiej oraz mięśnia pośladkowego wielkiego. Pasmo stanowi dla tych struktur swego rodzaju ścięgniste, spłaszczone przedłużenie i jest połączone z trzonem kości udowej za pośrednictwem kresy chropawej. Biegnie w kierunku dolnym aż do przyczepu końcowego na charakterystycznej wyniosłości zlokalizowanej na kłykciu bocznym kości piszczelowej, tzw. guzku Gerdiego. Ma również dodatkowy przyczep na nadkłykciu bocznym kości udowej.
Paluch koślawy określany jest jako zniekształcenie I stawu śródstopno-paliczkowego, które charakteryzuje się bocznym odchyleniem paliczka bliższego [2]. Do czynników predysponujących zalicza się m.in. stopę płasko-koślawą, słabszą budowę mięśniowo-więzadłową stopy kobiecej, pierwotną szpotawość I kości śródstopia i okrągły kształt jej głowy, a także osłabienie układu statycznego stopy, pogłębiane dodatkowo przez czynniki zewnętrzne, takie jak niefizjologiczne obuwie oraz obciążenia związane z macierzyństwem u kobiet [4, 5].