Terapia wisceralna w leczeniu schorzeń narządu ruchu

Zdj. 1. Żołądek – technika podnoszenia

Zdj. 2. Mobilizacja opłucnej

Postrzegając ciało całościowo, jako zbiór wielu elementów współpracujących i uzupełniających się wzajemnie we wszystkich funkcjach organizmu, w procesie diagnostyczno-terapeytycznym nie można nie wziąć pod uwagę roli narządów wewnętrznych, nie tylko pod kątem ich fizjologii, ale również wzajemnych powiązań z układem ruchu.

Terapia, gdzie główny obszar zainteresowania leży w obszarze powiązań narządów wewnętrznych z układem ruchu

Położenie organów wewnętrznych w ludzkim organizmie bezpośrednio determinują wzajemne oddziaływania mięśniowo-powięziowo-szkieletowe, i odwrotnie – narządy, m.in. poprzez swoje usytuowanie i system zawieszeń mają silny wpływ na stan zdrowia kręgosłupa, miednicy, żeber, obręczy barkowej, mięśni i powięzi.

Nieprawidłowa postawa, skolioza, operacje, zapalenia tkanek i narządów, niedożywienie lub stres emocjonalny mogą łatwo powodować dysfunkcję różnych narządów. W konsekwencji w podrażnionych narządach powstaje napięcie, które jest przenoszone na układ mięśniowo-szkieletowy, np. długotrwała choroba żołądka może prowadzić do dolegliwości w obrębie lewego barku.

Idea leczenia terapii wisceralnej

Anamneza – diagnoza – leczenie sektorowe – łańcuch lezji

Podstawą sukcesu w leczeniu jest diagnoza. Skrupulatnie przeprowadzona anamneza (bazująca na znajomości powiązań anatomicznych, topograficznych, fizjologicznych, czynnościowych, współczulnych i przywspółczulnych) może naprowadzić nas na źródło problemu oraz zidentyfikować powstały ciąg restrykcji, tzw. łańcuch lezji (na przykładzie wspomnianych dolegliwości lewego barku: żołądek – przepona – opłucna – powięź obojczykowo-piersiowa – lewy bark).

Następnie...