Trening kontroli motorycznej w bocznym przyparciu rzepki

Upacjentki oceniono postawę globalnie i zauważono, poza problemami, na których skupiano się wcześniej, uznając je za priorytet, że ustawienie miednicy i kręgosłupa lędźwiowego jest nieprawidłowe, co potwierdza dysbalans mięśniowy w obrębie obręczy biodrowej. Już wcześniej zauważono problemy pacjentki z kontrolą osi kończyny dolnej testowanej, które doprowadziły do nierównowagi mięśniowej w obrębie stawu kolanowego i całej kończyny dolnej [3, 4, 10, 19, 21].

Podczas wykonywania testu ¼ przysiadu zaobserwowano przodopochylenie miednicy, a co za tym idzie – brak kontroli wyprostu odcinka lędźwiowego (zdj. 1). Świadczy to o dysbalansie polegającym na nieprawidłowej pracy mięśni skośnych brzucha, pośladkowych wielkich i średnich, które pozostają w wydłużeniu (zakres zewnętrzny) i nie są w stanie kontrolować optymalnego ustawienia miednicy w pozycji neutralnej. Natomiast mięsień najszerszy grzbietu oraz mięśnie przednio-bocznej strony uda pozostają w tej pozycji w skróceniu (zakres wewnętrzny), co oznacza, że również nie mogą pracować optymalnie, ograniczając w ten sposób fizjologiczny zakres ustawienia miednicy poza pozycją neutralną. Pacjentka potrafi jednak skorygować i utrzymać pozycję neutralną w czasie wykonywania ćwiczenia z feedbackiem, np. w postaci ściany, co świadczy o tym, że nie występuje u pacjentki restrykcja (skrócenie mięśni), a brak kontroli ruchu i zaburzenie funkcji [10–12, 14, 21]. Brak restrykcji ze strony mięśni uda potwierdził także odwrócony test Thomasa [2].

Prawidłowa linia kończyny dolnej powinna przebiegać przez oś kości udowej, środek rzepki, podudzie i drugą kość śródstopia. W czasie testowania pacjentka nie potrafiła utrzymać kończyny w prawidłowej osi (zdj. 2). Świadczy to o dysbalansie w obrębie obręczy biodrowej, braku kontroli ze strony mięśnia pośladkowego średniego – co było opisane w I części artykułu – oraz pomiędzy VMO (głową przyśrodkową mięśnia czworogłowego uda) a mięśniami grupy...