Wykorzystanie metody FDM w leczeniu zespołu zamrożonego barku

Chcesz dowiedzieć się więcej? Weź udział w III EDYCJI PHYSIO EXPERT SUMMIT 2024. KONFERENCJI PREKURSORÓW REHABILITACJI!

Terapię FDM warto wykorzystywać w leczeniu takich dolegliwości, jak łokieć tenisisty, golfisty, skręcenia górnego stawu skokowego czy dolegliwości bólowych kręgosłupa. Aktualnie prowadzi się również bardzo obiecujące badania na temat wykorzystania terapii FDM u pacjentów neurologicznych. Najbardziej spektakularne efekty przynosi jednak w leczeniu zamrożonego barku. 

Definicja zamrożonego barku

Zamrożony bark to łagodna, niezależna choroba, której przebieg opisuje się w trzech fazach – bolesnym zamrożeniu, stabilnym zamrożeniu i stopniowym odmrożeniu. Diagnozę stawia się na podstawie objawów klinicznych. Schorzenie to zostało opisane po raz pierwszy przez Codemanna w roku 1934, jednak różnorodność przebiegu choroby powoduje, że zamrożonym barkiem definiuje się każde postępujące ograniczenie ruchomości w kierunku odwiedzenia, rotacji wewnętrznej oraz rotacji zewnętrznej. Leczenie ortopedyczne wdraża się już w pierwszej fazie choroby. Opiera się ono na podawaniu leków przeciwbólowych oraz przeciwzapalnych. Nie poleca się żadnych ćwiczeń oraz szeroko rozumianej terapii manualnej. 

Bardzo częstym zaleceniem w momencie pojawienia się pierwszych objawów (stanu zapalnego i bólu) jest unieruchomienie kompleksu barkowego. Jest to błędne podejście, ponieważ tkanka miękka w stawie poliaxialnym jest przystosowana do przenoszenia dużych sił i wieloosiowych naprężeń. Budowa histologiczna powięzi obręczy barkowej nie będzie się zatem goić prawidłowo w unieruchomieniu. 

Zaburzenia powięziowe wyraźnie występujące w zamrożonym barku mogą mieć związek z nieprawidłowym rozwojem miofibroblastów, które nie tylko odgrywają ważną rolę w procesie gojenia się ran, ale są też zaangażowane w powstawanie patologicznych przykurczy tkankowych. Zawartość gęstych przeciwciał przeciwko mięśniom gładkim (anti-smooth mu...