Zakrzepica żył głębokich

Przykładem takiej sytuacji jest pojawienie się u pacjenta bolesności w obrębie goleni, która często ignorowana, może być objawem zakrzepicy żył głębokich prowadzącej do zatorowości płucnej, a w konsekwencji – śmierci pacjenta. Niezwykle istotna w tym aspekcie jest dobra współpraca fizjoterapeuty z lekarzem oraz szczegółowa i wszechstronna diagnostyka pozwalająca na prawidłową weryfikację zgłaszanych przez pacjenta objawów. 

Zakrzepicą żył głębokich nazywane jest powstanie zakrzepu w układzie żył głębokich, najczęściej występujących w obrębie kończyn dolnych. Powstający zakrzep będący skupiskiem erytrocytów i włóknika prowadzi do niedrożności w naczyniach, uniemożliwiając odpływ krwi z odcinka zlokalizowanego poniżej miejsca zablokowania. Należy pamiętać, że powstały zakrzep może ulec oderwaniu i poprzez układ żylny zostać przemieszczony do naczyń płucnych, wywołując tym samym zatorowość płucną będącą stanem zagrożenia życia [1, 4, 5, 8].

Zakrzepica żył głębokich jest chorobą o wieloczynnikowej patogenezie. U jej podłoża znajdują się trzy podstawowe czynniki opisane w 1856 r. przez niemieckiego patologa Rudolfa Virchowa – w piśmiennictwie występujące pod nazwą „triada Virchowa”. Należą do nich: 

• zastój krwi w układzie żylnym, 
• zmiany składu krwi,
• nieprawidłowości występujące w obrębie ścian naczyń. [1, 4, 5, 8]

Uszkodzenia ścian naczyń powstają najczęściej w przebiegu zabiegów chirurgicznych, urazów, niedotlenienia komórek oraz nacieków nowotworowych. Turbulentny sposób przepływu krwi w obrębie uszkodzenia naczynia prowadzi do osadzania oraz zlepiania się płytek krwi. Uruchomiona kaskada krzepnięcia prowadzi do zmniejszenia światła naczynia bądź całkowitego jego zamknięcia, uniemożliwiając tym samym płynny przepływ krwi, a w konsekwencji prowadząc do niewydolności żylnej [5, 8].

Istnieje wiele sytuacji, w których organizm narażony jest na powstanie zakrzepicy. Do najczęstszych zalicza się długotrwałe unieruchomienie spowodowane h...