Zasady fizjoterapii w chorobie Parkinsona: stabilność postawy ciała i równowaga

W przypadku zaburzeń utrzymania prawidłowej postawy ocena nie stanowi trudności diagnostycznych. Obserwowane zmiany są w różnym stopniu nasilone w zależności od zaawansowania choroby. Zaburzona postawa i funkcja tułowia osób z chorobą Parkinsona mają wpływ na możliwości oddechowe, zwiększając podatność na infekcje dróg oddechowych. Oceniając pacjenta z boku i z tyłu, można zaobserwować:

• strome ułożenie odcinka szyjnego kręgosłupa, ustawienie w zgięciu do przodu odcinka piersiowego kręgosłupa, spłaszczenie lordozy w lędźwiowym odcinku kręgosłupa, nasiloną skoliozę kręgosłupa,
• ustawione w położeniu wyprostnym, przywiedzione i zrotowane do wewnątrz stawy barkowe, stawy łokciowe w pozycji zgięciowej z pronacją, stawy promieniowo-nadgarstkowe w zerowym ułożeniu bądź w zgięciu dłoniowym, odwiedzone łokciowo, palce zgięte w stawach śródręczno-paliczkowych i wyprostowane w międzypaliczkowych, kciuk ustawiony w pozycji przywiedzeniowej,
• stawy biodrowe w pozycji lekkiego zgięcia, odwiedzenia i rotacji do wewnątrz, stawy kolanowe lekko ugięte, górny staw skokowy w pozycji zgięcia grzbietowego, 
• pacjenci stają i chodzą w miejscu w zgięciowym ustawieniu, patrząc pod stopy. Powoduje to zmniejszenie płaszczyzny podparcia wraz ze zmniejszeniem odległości pomiędzy piętami [7]. 

Uważa się, że zaburzenia utrzymywania prawidłowej postawy ciała i równowagi nie są pochodzenia móżdżkowego ani błędnikowego. Przyczyną mogą być zaburzenie procesu kontrolowania mięśni postawnych przez układ przedsionkowy, nieprawidłowość odruchów przedsionkowo-rdzeniowych, pochylona sylwetka, zwężenie podstawy, narastające trudności z chodzeniem, zwiększone napięcie mięśniowe i drżenie kończyn [2, 4]. Chorzy z pogorszoną zdolnością utrzymywania równowagi nie są w stanie przewidzieć ani kontrolować upadków, powoduje to lęk i niep...