Rdzeniowy zanik mięśni (spinal muscular atrophy — SMA) to rzadka choroba nerwowo-mięśniowa dziedziczona genetycznie. Jest to choroba postępująca, prowadząca do zaburzeń w obrębie układu mięśniowo-szkieletowego. Celem niniejszej pracy jest zaprezentowanie postępowania fizjoterapeutycznego u pacjentów z rdzeniowym zanikiem mięśni typu pierwszego.
Dział: Fizjoterapia pediatryczna
Hiperlordoza szyjna to pogłębienie fizjologicznej krzywizny kręgosłupa szyjnego (lordozy). Powoduje osłabienie działania zginaczy odcinka szyjnego kręgosłupa. W tylnym rejonie szyi dochodzi do kompresji powięzi i skóry. Rehabilitacja skupia się na zmniejszeniu hiperlordozy szyjnej, wydłużeniu skróconych mięśni, wzmocnieniu mięśni wydłużonych i wypracowaniu nawyku prawidłowej postawy.
Kręgosłup stanowi niezmiernie ważną strukturę organizmu. Zaburzenie w jednej jego płaszczyźnie pociąga zmianę w innych. Pełni on funkcje: podporową, ruchową, amortyzującą i ochronną. Jedną z najważniejszych funkcji kręgosłupa jest funkcja amortyzująca. Bez niej dochodziłoby do zaburzeń funkcji mózgu, móżdżku, narządów zmysłów. Codzienne czynności także byłyby niemożliwe (m.in. bieganie czy skakanie). Tę funkcję kręgosłup realizuje dzięki swoim wygięciom. W odcinku lędźwiowym jest to lordoza.
Rehabilitacja dziecka z CVI powinna być wieloaspektowa, gdyż oprócz zaburzenia funkcji wzroku jednoczasowo występują inne problemy. Rehabilitacja ruchowa, rehabilitacja wzroku, integracja sensoryczna oraz indywidualne podejście do dziecka powinny się przeplatać, aby proces terapeutyczny był kompleksowy i skuteczny.
Aktywność fizyczna jest ważnym aspektem stylu życia i determinantą dobrego stanu zdrowia fizycznego, psychicznego i społecznego. Mimo wielu badań potwierdzających tę tezę poziom podejmowanej aktywności fizycznej jest niewystarczający. Badanie Eurobarometr z 2018 r., które dotyczyło podejmowania aktywności fizycznej przez Europejczyków, wykazało, że 40% badanych uprawia sport lub wykonuje ćwiczenia minimum raz w tygodniu, z czego zaledwie 7% z tej grupy respondentów deklaruje regularność tych aktywności. Z tych samych badań wynika, że 46% badanych w ogóle nie podejmuje aktywności fizycznej [1].
Określenie stopa płasko-koślawa jest wspólnym pojęciem dla grupy podobnych co do istoty, najczęściej złożonych deformacji stopy, którą charakteryzuje odwiedzeniowo-pronacyjne ustawienie stopy [6]. Wśród najmłodszych dzieci prawidłowe rozpoznanie tego typu wady nie należy do najłatwiejszych, gdyż luźna tkanka łączna, wysokie uwodnienie tkanek oraz stopniowe zwiększanie się ilości włókien kolagenowych zależą od cech osobniczych dziecka, a także od jego aktywności codziennej i indywidualnych cech rozwojowych.
Jeszcze do niedawna uważano, że w stawach kolanowych u dzieci nie dochodzi do typowych, jak u dorosłych (szczególnie sportowców), uszkodzeń więzadeł krzyżowych, a wszelkie urazy w okolicy stawów kolanowych leczono kilkutygodniowym unieruchomieniem gipsowym.