Rehabilitacja korygująca spłaszczoną lordozę lędźwiową

Lordoza lędźwiowa

Lordoza lędźwiowa jest największym wygięciem fizjologicznym w kręgosłupie. Zależy ona od przodopochylenia miednicy, która wraz z kością krzyżową stanowi jedyny punkt podparcia kręgosłupa.

Odcinek lędźwiowy kręgosłupa charakteryzuje się dużą ruchomością. Jest ona niezbędna dla prawidłowych funkcji ruchowych organizmu, a także dla odpowiedniej gibkości tułowia.

Fizjologiczna lordoza lędźwiowa zwiększa wytrzymałość kręgosłupa na nacisk osiowy. Podpiera głowę, przenosi obciążenia tułowia i kończyn górnych oraz siły związane z tymi strukturami.

Hipolordoza

Zmniejszona lordoza lędźwiowa to wada postawy ciała, zwana inaczej plecami płaskimi. Charakteryzuje się nadmiernym spłaszczeniem fizjologicznym kręgosłupa w odcinku lędźwiowym, któremu towarzyszy zmniejszone przodopochylenie miednicy z prawidłową ruchomością kręgosłupa. Ta wada występuje u coraz większej liczby dzieci. Wynika najprawdopodobniej z braku wykształcenia prawidłowego przodopochylenia miednicy. Często też tę wadę pogłębia siedzący tryb życia. Jest to zjawisko prowadzące do zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. 

W praktyce klinicznej fizjoterapeuci, aby zbadać kąt lordozy lędźwiowej, używają inklinometru. Wartość pomiaru poniżej 25° świadczy o pogłębionej lordozie lędźwiowej, a powyżej -8° – o spłyconej lordozie lędźwiowej.

Zmniejszoną lub zniesioną lordozę lędźwiową najłatwiej zaobserwować, stawiając pacjenta w pozycji stania bokiem. W omawianej wadzie zostaje utracony fizjologiczny kształt lordozy lędźwiowej. Dolna część pleców ulega spłaszczeniu, natomiast miednica jest pochylona w tył. Podczas oglądania pacjenta z boku, a częściej z przodu, u pacjentów w okolicy brzucha jest widoczna pozioma fałda skórna. Wraz ze starzeniem się organizmu obserwuje się tendencję do znoszenia lordozy lędźwiowej.

W pozycji hipolordotycznej dochodzi do zwiększenia działania sił kompresyjnych oraz sił hydrostatyczny...