Koncepcja integracji sensorycznej jako czynnik stymulacji rozwojowej dziecka z deficytem psychoruchowym

Chłopiec poddany został zajęciom SI w wymiarze jednej godziny w tygodniu w wielkopolskim specjalistycznym ośrodku wspierania rozwoju. Ćwiczenia były prowadzone ze zmienną intensywnością i poziomem trudności, adekwatnie do zdolności i preferencji zmysłowych dziecka. Zastosowanie zajęć SI wpłynęło pozytywnie na podstawowe zdolności funkcjonalne u badanego chłopca. 

Integracja sensoryczna uważana jest za jedną z nowatorskich koncepcji ukierunkowanych na szeroko pojęte wspomaganie rozwoju dziecka. Jej założenia skierowane są głównie na wyrównywanie zaburzeń funkcjonowania poszczególnych układów i systemów rozwijającego się dziecka. Powszechnie stosowana jest ona w wielu specjalistycznych ośrodkach w Polsce jako metoda towarzysząca zajęciom rehabilitacyjnym skierowanym na minimalizację zaburzeń strukturalnych i funkcjonalnych [1].

Koncepcja integracji sensorycznej jest metodą oddziaływań terapeutycznych, której twórczynią jest dr Jean Ayres – terapeuta, psycholog, pracownik naukowy Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles. Jean Ayres przez okres zawodowego rozwoju zgłębiała wiedzę w dziedzinie neurofizjologii i psychologii rozwojowej dziecka. To ona, pracując w Centrum Badawczym Dysfunkcji Sensoryczno-Integracyjnych, stworzyła kwestionariusz diagnostyczny dziecka z deficytami w zakresie integracji sensorycznej, który dziś powszechnie używany jest jako pomoc diagnostyczna dzieci z deficytami układowymi na całym świecie. Na podstawie stworzonego kwestionariusza i licznych doświadczeń zawodowych Jean Ayres stała się propagatorką SI w wielu specjalistycznych ośrodkach na świecie [2].

Terapia SI powinna być prowadzona po wcześniejszych, kompleksowych konsultacjach medycznych, fizjoterapeutycznych i pedagogiczno-psychologicznych dziecka wykonanych przez wykwalifikowanych terapeutów koncepcji SI.

Do podstawowych badań w zakresie SI należą: 

• ocena swobodnego zachowania dziecka w różnych środowiskach, 
• ocena...