Metoda Vojty w leczeniu przepukliny oponowo-rdzeniowej

Przepuklina oponowo-rdzeniowa w Polsce występuje rocznie z częstością ok. 1000 przypadków. Wada ta powstaje w życiu płodowym, jest zaburzeniem formowania się struktur rdzenia kręgowego i kręgosłupa i lokalizuje się na przebiegu całej długości kręgosłupa (zdj. 1). Etiologia wad cewy nerwowej nie jest jednoznaczna. Czynniki powodujące jej powstawanie są: genetyczne, uzależnione od czynników środowiskowych, takich jak niedobór witamin A i E, niedobór kwasu foliowego, niedobór kwasu pantotenowego, niedotlenienie, infekcje wirusowe, promieniowanie jonizujące i chemioterapeutyki. 

Patofizjologia przepukliny oponowo-rdzeniowej

Skutkiem wady rdzenia kręgowego jest uszkodzenie jego dróg nerwowych. Narządy znajdujące się w uszkodzonym obszarze rdzenia kręgowego nie mają odpowiedniego unerwienia wegetatywnego, czuciowego i ruchowego. Wada segmentów rdzenia jest przyczyną neurogennych zaburzeń funkcji kończyn dolnych i miednicy małej w postaci niedowładów mięśni, porażeń, zaburzeń czucia o charakterze mozaikowym. W przypadku porażeń o charakterze wiotkim obserwuje się zmniejszenie ruchów, osłabienie siły, zniesienie odruchów i obniżenie napięcia, co prowadzi do zaniku mięśni i zmian troficznych skóry. W przypadku porażeń spastycznych widoczne jest osłabienie ruchów, siły mięśni, a także wzmożone napięcie i odruchy [8]. Porażenie mięśni kończyn dolnych skutkuje przykurczami i zniekształceniami aparatu ruchu. Najczęściej dochodzi do przykurczów zgięciowych w stawach biodrowych i supinacji stóp. Częste są podwichnięcia lub zwichnięcia stawów biodrowych, koślawość kolan, stopy piętowe, płaskie końsko-szpotawe oraz przywiedzione. Następstwami przepukliny oponowo-rdzeniowej u 75% noworodków jest wodogłowie wrodzone, bardzo często będące przyczyną opóźnienia rozwoju psychomotorycznego [6]. Nagrom...