Miejsce metody Prechtla we współczesnej fizjoterapii
Wprowadzenie do oceny globalnych wzorców ruchowych metodą Prechtla

Pomimo postępów nauk medycznych i praktyki klinicznej wczesne wykrycie dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi (w tym z mózgowym porażeniem dziecięcym – MPD) wciąż stanowi problem [17]. Około połowy wcześniaków bardzo wcześnie urodzonych (very preterm – VP) i skrajnie wcześnie urodzonych (extremely preterm – EP) cierpi z powodu lekkiej niepełnosprawności (minor disability), przy czym termin „lekkiej” oznacza przede wszystkim lekkie problemy motoryczne, również te zauważane dopiero w wieku przedszkolnym i szkolnym. Opisane wyżej wczesne zaburzenia obejmują zarówno anomalne globalne wzorce ruchowe (general movements – GM), przejściową dystonię, jak i niestabilność posturalną. Zwykle słabną one w pierwszych miesiącach życia. W przeszłości ich wpływ był często niedoceniany. Późne zaburzenia obejmują nakładające się na siebie rozwojowe zaburzenie koordynacji ruchowej (developmental coordination disorder – DCD) i/lub małe dysfunkcje neurologiczne (minor neurological dysfunction – MND), w tym proste MND-1 i złożone MND-2 (przy czym MND-2 niesie ze sobą większe ryzyko zaburzeń rozwojowych i uczenia się). Pomimo że trwają badania dotyczące związków pomiędzy jakością globalnych wzorców ruchowych (diagnozowanych metodą Prechtla) a małą dysfunkcją neurologiczną [opisanych m.in. za pomocą TINE (Touwen infant neurological examination)], to wartość prognostyczna tych zaburzeń wymaga doprecyzowania [13].

Grupę szczególnego ryzyka stanowią wcześniaki urodzone < 28. tygodniem ciąży i/lub z bardzo niską wagą urodzeniową (extremely low birth weight – ELBW), tj. < 1000g.

Konieczne jest posiadanie i biegłe opanowanie nieinwazyjnego, wiarygodnego, rzetelnego, obiektywnego, szybkiego narzędzia do analizy funkcji motorycznych wcześniaków, noworodków urodzonych o czasie oraz niemowląt w pierwszych miesiącach życia.
Wczesna ocena neurologiczna wcześniaków stanowi połączenie obserwacji globalnych wzorców ruchowych oraz tradycyjnego badania neurologicznego. Ta integracja może poprawić wczesną predykcję stanu neurorozwojowego u tych dzieci, również jako uzupełnienie kolejnych tradycyjnych badań klinicznych i instrumentalnych [24]. Metoda Prechtla stanowi obecnie jedno z podstawowych narzędzi w neurologii neurorozwojowej, jest szybka i nieinwazyjna, choć często uważa się, że powinna być wspierana technologicznie, w tym neuroobrazowaniem [20].

Wiek dziecka, użyty w dalszej części pracy, w odniesieniu do wcześniaków jest tzw. wiekiem skorygowanym.

Użyta terminologia jest oryginalna, w miarę możliwości zaadaptowana do polskiego słownictwa.

Zasady

Płody i niemowlęta mają określony repertuar charakterystycznych wzorców ruchów spontanicznych. W obszarze ruchów globalnych:

• ok. 10. tygodnia u płodu pojawiają się ruchy płodowe i wcześniacze,
• u niemowląt po porodzie nazywa się je ruchami wijącymi, które kończą się ok. 10. tygodnia po porodzie, przechodząc płynnie u niemowląt w ruchy drobnookrężne,
• u niemowląt w wieku 10–20 tygodni występują ruchy drobnookrężne,
• u niemowląt od 15. tygodnia obserwuje się ruchy celowe i antygrawitacyjne [11].

Zestaw takich ruchów, obejmujący motorykę dużą całego ciała i trwający od kilku sekund do kilku minut lub dłużej, został określony mianem globalnych wzorców ruchowych, zdefiniowanych przez profesora Heinza Freidricha Rudolfa Prechtla [28]. Forma tych ruchów nie zmienia się po urodzeniu. Ocena globalnych wzorców ruchowych metodą Prechtla szczególnie dynamicznie rozwija się przez ostatnie 20 lat. Globalne wzorce ruchowe są ruchami płodu i noworodka, w których uczestniczą wszystkie części ciała. Globalne wzorce ruchowe zaczynają się stopniowo, są złożone, występują często, trwają wystarczająco długo dla prawidłowej obserwacji i oceny oraz kończą się stopniowo. Angażują całe ciało w zmiennej sekwencji ruchów kończyn górnych, dolnych, szyi i tułowia. Ich intensywność, siła i szybkość rośnie i maleje, występują zgięcia i wyprosty, a także rotacje wzdłuż osi kończyn i łagodne zmiany kierunku ruchu. Globalne wzorce ruchowe nie zmieniają się w czasie życia płodowego, ale podlegają zmianie u niemowlaków poprzez pojawienie się charakterystycznych ruchów typu writhing, fidgety, oscillating, saccadic oraz swipes and swaps [28] (tab. 1 i 2). Technika oceny globalnych wzorców ruchowych obejmuje przede wszystkim zdefiniowanie normalnych (normal), umiarkowanie nieprawidłowych (mildly abnormal), zdecydowanie nieprawidłowych (definitely abnormal) globalnych wzorców ruchowych oraz ocenę złożoności i zmienności ich postaci (tzw. gestalt) odnośnik do poprzedniego wiersza [17]. Trzeba przy tym pamiętać, że nieprawidłowe wzorce ruchowe obejmują redukcje lub brak złożoności i zmienności globalnych wzorców ruchowych [16, 10], a także brak płynności ruchu – stają się monotonne i ubogie [10]. Globalne wzorce ruchowe występują samoistnie, bez stymulacji zewnętrznej od 9. tygodnia ciąży do 21. tygodnia po terminie [22] – według części badaczy nawet do końca 6. miesiąca życia [10]. Największą wartość predykcyjną ma jakość globalnych wzorców ruchowych w okresie 2–4 miesiące po terminie (jest to tzw. wiek fidgety, wiek ruchów drobnookrężnych), wtedy obecność zdecydowanie nieprawidłowych globalnych wzorców ruchowych stanowi o wysokim ryzyku MPD oraz jest wskazaniem do wczesnej interwencji fizjoterapeutycznej [17], a obecność umiarkowanie nieprawidłowych wzorców ruchowych – o umiarkowanych dysfunkcjach neurologicznych w wieku szkolnym. Należy wziąć pod uwagę, że najlepsza jest predykcja na podstawie długich serii globalnych wzorców ruchowych.

Prechtl uważał, że ruchy wijące i drobnookrężne mogą być generowane przez różne ośrodkowe generatory wzorców na poziomie pnia mózgu [11]. Za neurologiczny korelat globalnych wzorców ruchowych uważana jest aktywność przejściowej formacji komórek nerwowych (transient cortical subplate) oraz ich eferentnych połączeń motorycznych z okołokomorową białą materią. Nieprawidłowe globalne wzorce ruchowe są uważane za wynik uszkodzenia lub dysfunkcji tych obszarów [16]. Z wymienionych wyżej względów diagnostyka globalnych wzorców ruchowych jest uważana za ważny element oceny ośrodkowego układu nerwowego i w przypadku zaburzeń – predykcji późniejszych deficytów neurologicznych. Na przykład dzieci ze schorzeniami ze spektrum autyzmu (autism spectrum disorders – ASD) mają częściej słaby repertuar wzorców wijących oraz nieprawidłowe lub nieobecne ruchy drobnookrężne [22]. Posocznica i sztuczna wentylacja u dzieci z bardzo niską wagą urodzeniową są stowarzyszone z pogorszeniem globalnych wzorców ruchowych (w tym w posocznicy również z hipokinezją) [9]. Predyktorem MPD mogą być dwa specyficzne wzorce ruchowe:

• sztywne ruchy, brak ich płynności, kończyny i tułów kurczą się i rozkurczają niemal jednocześnie,
• brak ruchów drobnookrężnych (typu fidgety) [10].

Zdrowe wcześniaki często mają nieprawidłowe globalne wzorce ruchowe w ciągu pierwszych 5–7 dni po porodzie, niezależnie od sposobu przyjścia na świat, co uważa się za stowarzyszone z wyższym wynikiem skali nursery neurobiologic risk score (NBRS). Po 5–7 dniach zwykle następuje u nich normalizacja globalnych wzorców ruchowych połączona z obniżeniem NBRS, co stanowi wiarygodny predyktor stanu neurologicznego. Ponadto uważa się, że cechy chaotyczne (chaotic features – ChF) w jakości globalnych wzorców ruchowych mogą być związane z niedoborem wapnia oraz wynikającą z tego nadpobudliwością układu nerwowego [23, 8]. Badania elektromiograficzne (EMG) związane z globalnymi wzorcami ruchowymi pokazały charakterystyczne zmiany częstości i amplitudy aktywności mięśni zachodzące wraz z rozwojem motorycznym. Ponadto można porównać zmiany tych wzorców np. u bli...