Wczesna interwencja kliniczna w usprawnianiu pacjentów

Zarówno w pierwszej fazie usprawniania, jak i w kolejnych należy działać wielopłaszczyznowo. Jest to o tyle ważne, że sposób zabezpieczania pacjenta w początkowym okresie ma bezpośrednie przełożenie na dalsze postępy funkcjonalne chorych oraz rozwój patologii. Międzynarodowa Klasyfikacja Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia nie będzie ograniczała się tylko do problemu zaburzenia na poziomie funkcji ciała, struktury, aktywności, partycypacji, czynników środowiskowych czy osobniczych, ale skupi się także na także współpracy interdyscyplinarnej, która jest czynnikiem decydującym dla ogólnego rezultatu procesu rehabilitacji. Na zespół interdyscyplinarny będzie się składać współpraca pomiędzy pacjentem a lekarzem, fizjoterapeutą, logopedą, terapeutą zajęciowym, pielęgniarką, rodziną, przyjaciółmi i pracownikami pomocy społecznej [4]. 

Terapeuta wykonuje chwyt dolnożebrowy obustronny w pozycji leżącej na plecach. Dłonie fizjoterapeuty dostarczają informację aferentną dotyczącą kierunku ruchu klatki piersiowej. Dzięki temu wspomagany jest wdech oraz wydech pacjenta (zdj. 1).

Terapeuta wykonuje chwyt dolnożebrowy jednostronny w pozycji leżącej na boku. Pozycja leżenia na boku zgodnie z siłą grawitacji pomaga przy wydechu, a oporuje wdech. Dłonie fizjoterapeuty dostarczają informację aferentną dotyczącą kierunku ruchu klatki piersiowej (zdj. 2).

W terapii wykorzystany zostanie tok myślenia klinicznego PNF, które będzie facylitowało funkcje życiowe oraz ograniczało powikłania wtórne w chronicznym okresie, a także minimalizowało rozwój patologii [3]. Warto także pamiętać, że nie zawsze pacjent po udarze mózgu jest w pierwszej kolejności pacjentem neurologicznym, gdyż udar mózgu może być tylko konsekwencją innych chorób internistycznych. Jedną z podstawowych funkcji życiowych będzie stanowiło oddychanie, nie tylko w kontekście powikłań pulmonologicznych, ale także wydolności pacjenta – obniżonej saturacji. Po dłuższej obserwacji pacjenta można dostrzec dysproporcje pomiędzy mniej i bardziej zajętą stroną podczas fazy wdechowej oraz wydechowej. Jedną z podstawowych przyczyn jest brak prawidłowej aktywności przepony, która przejęła funkcję stabilizacyjną tułowia, osłabiając funkcję oddechową pacjenta. Podczas wdechu środkowa część przepony obniża się, a jej zewnętrzna część idzie ku górze. Ruchy te zmniejszają lordozę lędźwiową, umożliwiając zassanie powietrza do płuc [3]. Terapia oddechowa powinna być skierowana na odtworzenie funkcji przepony wraz ze zmianą pozycji ciała w bardziej zaawansowanym momencie terapii –...