Zastosowanie elektrostymulacji wysokonapięciowej we wspomaganiu leczenia ran przewlekłych

Z uwagi na wysokie koszty leczenia ran przewlekłych poszukuje się nowych, skutecznych i tanich metod wspomagających ich leczenie. Szacuje się, że częstość występowania ubytków tkanek miękkich o etiologii żylnej wynosi 0,3–1,2% populacji dorosłych w krajach zachodnich. W przypadku Polski problem ten dotyczy średnio 600 tys. osób. Z danych podanych przez Rybaka i wsp. wynika, że koszt leczenia osób z owrzodzeniami żylnymi goleni wyniósł niemal 4 mln złotych w 2003 r. [2]

Jedną z metod cieszących się popularnością we wspomaganiu gojenia ran jest elektrostymulacja wysokonapięciowa (high voltage stimulation – HVS). Metoda ta jest w ostatnich latach coraz częściej wykorzystywana w terapii
owrzodzeń i odleżyn. Polega na aplikowaniu do tkanek krótkich, jednokierunkowych impulsów o bardzo wysokim napięciu. Wartość napięcia stosowanego w stymulacji waha się w granicach 100–150 V, może jednak dochodzić nawet do 500 V, czas trwania impulsu mieści się w zakresie 5–200 µs, a częstotliwość 1–125 Hz. Stymulacja wykonywana jest dużymi wartościami prądu szczytowego, jednak biorąc pod uwagę krótki czas trwania impulsu (ok. 1% całej stymulacji), średnia wartość prądu wynosi 1–2 mA. Należy podkreślić, że optymalne efekty terapii osiąga się dzięki polaryzacji elektrod – w praktyce wykorzystuje się zmienną polaryzację bądź stymulację wyłącznie elektrodą ujemną lub dodatnią [3–5].

Mechanizm biologicznego oddziaływania prądu wysokonapięciowego na tkanki jest złożony. Literatura podaje, że pod wpływem HVS dokonują się zmiany w przepuszczalności błon granicznych skóry i ścian naczyń krwionośnych. Dochodzi do wzrostu procesów osmozy, dyfuzji i przemiany materii. Obserwuje się również wzrost podziału fibroblastów oraz syntezy kolagenu [6, 7].

Elektrostymulacja wysokonapięciowa pobudza układ wegetatywny, obniża ciśnienie śródtkankowe, wpływa pozytywnie na napięcie ścian naczyń krwionośnych, poprawia mikrokrążenie oraz prowadzi do wzrostu nasycenia tlenem tkanek [3].

Badania przep...