W wyniku uszkodzeń w obrębie tylnej części wzgórza, wyspy, torebki wewnętrznej oraz zakrętu zaśrodkowego może dojść do zaburzeń prawidłowego poczucia pionowej pozycji ciała w stosunku do pionu określonego przez siłę grawitacji. Jednym z możliwych następstw jest tzw. zespół odpychania.
Autor: Emilia Mikołajewska
Dr, specjalista fizjoterapii, adiunkt w Katedrze Fizjoterapii CM w Bydgoszczy UMK w Toruniu. Związana z Laboratorium Neurokognitywnym w Interdyscyplinarnym Centrum Nowoczesnych Technologii UMK, w tym z międzynarodową grupą badawczą InteRDoCTor. Absolwentka m.in. AWF i UM w Poznaniu oraz ponad 40 kursów. Autorka 15 książek, 400 artykułów. Członek 20 Rad Wydawniczych, recenzent w ponad 110 czasopismach naukowych oraz recenzent wniosków grantowych. Kierunki badań to terapia eklektyczna w neurorehabilitacji dzieci i dorosłych oraz nowoczesne technologie. W ramach firmy Fizjoterapia Emilia Mikołajewska z/s w Bydgoszczy prowadzi praktykę fizjoterapeutyczną oraz kursy.
Dłoń, ze względu na szerokie możliwości manipulacyjne, jest szczególnie trudna w terapii, a przywrócenie (całkowite lub częściowe) jej funkcji sensomotorycznych nie zawsze jest możliwe.
Uważa się, że stwardnienie rozsiane jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności w grupie młodych osób dorosłych. Stanowi ono nabyte schorzenie neurodegeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego o podłożu prawdopodobnie immunologicznym, charakteryzujące się stanami zapalnymi, demielinizacją (uszkodzeniem otoczek) włókien nerwowych oraz degeneracją połączeń nerwowych (aksonów).
Uprawianie sportu zarówno tego zawodowego, jak i rekreacyjnego wiąże się z możliwością wystąpienia urazów aparatu ruchu. Zakres oraz rodzaj uszkodzeń jest różny, jednak właściwe postępowanie, adekwatne do zaistniałych niekorzystnych zmian, może zmniejszyć niekorzystne skutki w przypadku wszystkich rodzajów uszkodzeń.
Motoryka mała to sprawność ruchowa ręki. Dzięki niej dzieci są w stanie wykorzystywać ręce do chwytania i manipulowania zabawkami i przedmiotami. Obserwując dzieci, nietrudno dostrzec istniejące między nimi różnice w zakresie umiejętności motorycznych rąk. Różnica ta wynika zarówno z odmienności osobniczej, jak i z ewentualnych patologii.
Grafomotoryka to sprawność manualna ręki związana z pisaniem i rysowaniem. Dziecko, które właściwie rozwija się ruchowo, w tym w zakresie umiejętności grafomotorycznych, powinno osiągać konkretne umiejętności w pewnych okresach życia.
Odpowiednio wczesne stwierdzenie lekkich odchyleń od prawidłowych wzorców ruchowych, które mogą prowadzić do deficytów motorycznych i problemów w wieku szkolnym, jest niezwykle istotne już w okresie niemowlęctwa. Dzięki diagnostyce metodą Prechtla i wczesnemu rozpoznaniu dziecko można poddać odpowiedniej terapii w okresie, gdy jest ona najskuteczniejsza ze względu na ogromną plastyczność ośrodkowego układu nerwowego.
Wady stóp to duży problem zarówno diagnostyczny, jak i terapeutyczny, szczególnie gdy nakładają się z fizjologicznym rozwojem zbliżonym w pewnych okresach do patologicznej formy budowy stopy. Złożoność budowy stóp, tj. duża liczba kości i połączeń stawowych, sugeruje bardzo ważną funkcję stóp. Funkcja ta obejmuje dwa zasadnicze obszary: podporową (jako składowa kończyn dolnych) i amortyzacyjną. Właśnie specyficzna budowa stóp zapewnia łagodne przetoczenie/przeniesienie ciała człowieka nad czworobokiem podparcia, przenosząc środek ciężkości ciała w przód lub w tył podczas chodu czy biegu.
Każda terapia wpływająca na więcej niż jeden wymiar ciała może być określona jako terapia wielowymiarowa. Metoda trójwymiarowa w terapii stóp spełnia te warunki, wpływając na trzy wymiary stopy. Trójwymiarowa manualna terapia wad stóp jest to metoda stworzona przez Barbarę Zukunft-Huber i rozwijana przez nią już od 1992 r. Metoda ta opiera się na fizjologicznym rozwoju aktywności stopy, wykorzystuje wzorce występujące w fizjologicznym rozwoju dziecka oraz skupia się na założeniu, że stopa ma swoją długość, szerokość i wysokość – stąd jej nazwa trójwymiarowa terapia manualna stóp.