Ból pojawiający się w obrębie odcinka piersiowego kręgosłupa i klatki piersiowej może stanowić skutek dysfunkcji kręgosłupa, ale jego przyczyną mogą być też inne poważne schorzenia, w tym nowotwory, złamania osteoporotyczne. Dlatego tak bardzo ważna przed wdrożeniem leczenia jest prawidłowa diagnostyka różnicowa, obejmująca dokładne badanie kliniczne oraz badania obrazowe.
Autor: Piotr Godek
Lek med., absolwent Akademii Medycznej w Warszawie (1992), specjalista ortopedii i traumatologii (2003), absolwent Sutherland College of Osteopathic Medicine (2008), dyplomowany osteopata (2010). Zajmuje się nieoperacyjnym leczeniem schorzeń narządu ruchu ze szczególnym uwzględnieniem schorzeń kręgosłupa, praktykuje w Sutherland Medical Center w Warszawie, wykonuje miniinwazyjne zabiegi terapii bólu pod kontrolą USG i CT. Prowadzi szkolenia z zakresu ultrasonografii narządu ruchu, diagnostyki obrazowej narządu ruchu i diagnostyki różnicowej narządu ruchu dla lekarzy i fizjoterapeutów. Autor wielu publikacji z zakresu osteopatii i diagnostyki różnicowej.
Piersiowy odcinek kręgosłupa stanowi najsztywniejszy odcinek szkieletu osiowego ze względu na połączenie z żebrami i mostkiem.
Z uwagi na ścisłą współzależność układu nerwowego somatycznego i autonomicznego w jego obrębie konieczne jest różnicowanie dolegliwości bólowych odczuwanych przez pacjenta w okolicy klatki piersiowej z bólami pochodzenia ściennego i trzewnego. W artykule omówiono anatomię i biomechanikę piersiowego odcinka kręgosłupa oraz obrazowe metody diagnostyczne umożliwiające ustalenie prawidłowego rozpoznania.
Ewolucyjnie odcinek szyjny kręgosłupa człowieka osiągnął bardzo duże zakresy ruchu potrzebne do obserwacji szerokiego pola widzenia. Jednak ceną za pionizację i znakomite walory ruchowe jest podwyższone ryzyko przeciążenia krążków międzykręgowych i stawów międzykręgowych prowadzące w dłuższej perspektywie do zmian zwyrodnieniowych z wytworzeniem zawężeń zachyłków korzeniowych i kanału kręgowego.
Nikogo nie trzeba przekonywać do tego, że anatomia palpacyjna stanowi podstawę wszelkiej terapii manualnej. Nie sposób precyzyjnie przeprowadzić zabiegu uwolnienia punktu spustowego w mięśniu, manipulacji powięzi czy mobilizacji stawu, nie znając przebiegu mięśnia, granic przegród powięziowych lub ukształtowania powierzchni stawowej, która determinuje kierunek ślizgu stawowego. Ogromnym ułatwieniem w nauce anatomii palpacyjnej jest posługiwanie się przekrojami poprzecznymi ciała w oparciu o kostne punkty odniesienia. Ze względu na jednoczesną dostępność do różnych stref przekroju poprzecznego obręczy barkowej palpację opisaną w niniejszym artykule przeprowadzono w pozycji siedzącej pacjenta.
Mechanizm, w jakim niekiedy z pozoru nieefektywne zabiegi osteopatyczne przekazywane poprzez dźwignię narządu ruchu czy szerzej – powięziową sferę ścienną (parietalną) osiągają zwielokrotniony efekt w postaci regulacji homeostazy, jest nadal przedmiotem żywiołowej dyskusji.