Lek med., absolwent Akademii Medycznej w Warszawie (1992), specjalista ortopedii i traumatologii (2003), absolwent Sutherland College of Osteopathic Medicine (2008), dyplomowany osteopata (2010). Zajmuje się nieoperacyjnym leczeniem schorzeń narządu ruchu ze szczególnym uwzględnieniem schorzeń kręgosłupa, praktykuje w Sutherland Medical Center w Warszawie, wykonuje miniinwazyjne zabiegi terapii bólu pod kontrolą USG i CT. Prowadzi szkolenia z zakresu ultrasonografii narządu ruchu, diagnostyki obrazowej narządu ruchu i diagnostyki różnicowej narządu ruchu dla lekarzy i fizjoterapeutów. Autor wielu publikacji z zakresu osteopatii i diagnostyki różnicowej.
W warstwie filozoficznej i metodologicznej osteopatia jest jedną z gałęzi medycyny naturalnej [1]. Odwołuje się do holistycznej, psychosomatycznej koncepcji ciała z jego własnościami autoregulacyjnymi, których deficyt jest w tej koncepcji podstawowym źródłem powstawania choroby. Fundator osteopatii, A.T. Still, zakładał u jej zarania, że osteopatia będzie odgrywała rolę trzeciej – alternatywnej – drogi w opiece zdrowotnej, poza farmakologią i chirurgią [2].
Diagnostyka USG przebojem weszła na rynek fizjoterapeutyczny i dzisiaj nikt już nie neguje jej roli w ocenie i diagnostyce pacjenta. Niniejszym rozpoczynamy cykl artykułów omawiających sposoby skutecznej diagnostyki ultrasonograficznej dla wybranych struktur i jednostek chorobowych. Z satysfakcją informujemy, że naszym przewodnikiem po badaniach USG aparatu ruchu będzie dr n. med. Piotr Godek – znakomity specjalista w tej dziedzinie.
Spośród wszystkich metod obrazowania diagnostycznego narządu ruchu badanie USG wydaje się najbardziej przyjazne dla środowiska fizjoterapeutów. Powodem tego jest jego szeroka dostępność, nieinwazyjność, prostota wykonania, powtarzalność, niskie koszty eksploatacji sprzętu, a przede wszystkim możliwość czynnościowego badania z zastosowaniem testów funkcjonalnych i ortopedycznych z archiwizacją postępów leczenia.
Z punktu widzenia fizjoterapeuty najważniejszą kwestią jest prawidłowe rozpoznanie urazu bądź dysfunkcji pojawiających się w obrębie stopy i stawu skokowego. Ma to istotny wpływ na program rehabilitacyjny mający doprowadzić do ich usprawnienia. Błędna diagnoza, a co za tym idzie – nieprawidłowe leczenie mogą spowodować nie tylko nasilenie dolegliwości u pacjenta, ale też w niektórych przypadkach doprowadzić do konieczności zastosowania leczenia operacyjnego.
Konstrukcja stopy stanowi genialny przykład biotensegracji w przyrodzie. Dzięki specjalnemu ukształtowaniu kości, powierzchni stawowych i aparatu więzadłowego łączy lekkość konstrukcji z jej niesamowitą wytrzymałością i walorami ruchowymi. Jako najbardziej obciążana część ludzkiego szkieletu stopa potrafi zaadaptować się do nierówności terenu i wytrzymać gwałtowne zwyżki tego obciążenia (skoki, upadki, odbicia).
Staw kolanowy jest największym stawem ludzkiego ciała. Ze względu na specyfikę ruchu, jaki w nim zachodzi, i znaczące obciążenia, jakim podlega, łatwo może dojść do jego uszkodzenia. Urazy stawu kolanowego są jednymi z najczęściej występujących wśród ludzi młodych i aktywnych sportowo, a jego zwyrodnienia należą do nagminnych schorzeń u osób powyżej 55. roku życia.
Staw kolanowy jest największym stawem ludzkiego ciała. Ze względu na specyfikę ruchu, jaki w nim zachodzi, i znaczące obciążenia, jakim podlega, łatwo może dojść do jego uszkodzenia. Urazy stawu kolanowego są jednymi z najczęściej występujących wśród ludzi młodych i aktywnych sportowo, a jego zwyrodnienia należą do nagminnych schorzeń u osób powyżej 55. roku życia.
