Ultrasonografia stawu barkowego dla fizjoterapeutów

Ilość informacji, jaką otrzymuje wykonujący to badanie, znacząco zależy od zakresu ruchu stawu i możliwości współpracy z pacjentem podczas badania czynnościowego. W tym kontekście w przypadku stawu barkowego warunki do badania są szczególnie sprzyjające. 
Ultrasonografia stawu barkowego może być wykorzystywana w warstwie diagnostycznej oraz w warstwie terapeutycznej, gdzie obrazowanie stawu służy jako punkt odniesienia w konstruowaniu pozycji do terapii i autoterapii na zasadzie sprzężenia zwrotnego (sonofeedback – SFB). Do badania używana jest przede wszystkim sonda liniowa w zakresie częstotliwości 7–12 MHz. W wyjątkowych sytuacjach (pacjent o dużych rozmiarach, głęboko położone struktury) może zachodzić konieczność użycia sondy sektorowej (convex) pracującej w zakresie częstotliwości 3–5 MHz.

Badanie USG – interpretacja obrazu

Tak jak w każdym badaniu ultrasonograficznym interpretacja obrazu opiera się na analizie kilku kryteriów.

Kryterium echogeniczności tkanki 
Jest zależne od stopnia jej uwodnienia i jest typowe dla poszczególnych struktur stawowych i okołostawowych.
Są trzy rodzaje echogeniczności:

• echogeniczność niska (tkanka hipoechogeniczna widoczna jako ciemne pola na ekranie aparatu) typowa dla naczyń, zbiorników płynu (wysięk w stawie), stref obrzęku i zapalenia (zapalenie kaletki podbarkowej, pochewki ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego ramienia), ale również dla stref przejściowych przyczepów ścięgnowo-więzadłowych (np. strefa przyczepu obwodowego ścięgien stożka rotatorów); 
• echogeniczność pośrednia (tkanka normoechogeniczna widoczna jako szare pola na ekranie aparatu) jest typowa dla mięśni i tkanki podskórnej; 
• echogeniczność wysoka (tkanka hiperechogeniczna widoczna jako jasne pola na ekranie aparatu) jest typowa dla kości, ścięgien, powięzi, przegród międzymięśniowych i śródmięśniowych.

Echogeniczność tkanki podlega pewnym modyfikacjom w zależności od kąta padania wiązki ultradźwięków i otoczenia badanej struktury. Może ulegać zmianie w strefach przejściowych, np. na granicy przyczepu ścięgno–kość, gdzie gwałtownie traci na intensywności po części z powodu zagięcia włókien wchodzących w strefę niezmineralizowanej chrząstki, po części z powodu silnego odbicia ultradźwięków od kości. 
Podobnie w przypadku badania nerwów ich echogeniczność zależy od intensywności odbicia ultradźwięków od otaczających nerw tkanek. Nerw obserwowany wśród mięśni będzie hiperechogeniczny, zaś w strefie kontaktu z podłożem kostnym będzie hipoechogeniczny. 
Echogeniczność tkanki położonej za zbiornikiem płynu ulega wzmocnieniu, stąd mięśnie położone np. za wysiękowym z...