Krioterapia miejscowa i jej zastosowanie w rehabilitacji stopy

Zimno to najsilniejszy środek przeciwzapalny, jakim dysponuje współczesna fizykoterapia [1]. Pierwsze udokumentowane próby wykorzystania zimnaw leczeniu stanów zapalnych pochodzą z 2500 r. p.n.e.,ze starożytnego Egiptu. Hipokrates zaobserwował, że chłodzenie zmniejsza ból, obrzęk i krwawienie wywołane urazem. Przełom w leczeniu zimnem nastąpił w latach 1841–1851, kiedy James Arnott zastosował miejscowo pokruszony lód u chorych na reumatyzm i pacjentów w terminalnym stadium choroby nowotworowej. W 1847 r. stworzył on aparat leczniczy osiągający temperaturę –24°C [2]. 

Wpływ zimna na ludzki organizm

Leczenie zimnem polega na obniżeniu temperatury tkanek, co odbywa się głównie na drodze przewodzenia. Zimne zabiegi lecznicze ze względu na wielkość powierzchni ciała, na jaką oddziałują, można podzielić na: miejscowe i ogólne. Celem zabiegów miejscowych jest obniżenie temperatury skóry, mięśni i stawów, a zabiegów ogólnych – oziębienie całego organizmu [1, 3, 4]. 
Istnieje wiele pozytywnych efektów działania niskich temperatur na nasz organizm. W pierwszej fazie dochodzi do skurczu naczyń krwionośnych skóry oraz tkanki podskórnej, następuje zmniejszenie przepływu krwi. Jest to rodzaj reakcji odruchowej, która ogranicza oddawanie ciepła do otoczenia i jest aktywowana poprzez pobudzenie receptorów zimna w skórze. Nasilenie tej reakcji zależy od temperatury oraz szybkości jej obniżania. Reakcje naczynioruchowe są szczególnie silne w obrębie kończyn. Skurcz naczyń powierzchownych powoduje przemieszczenie krwi do tkanek głębiej położonych, zwiększając tym samym przepływ w dużych naczyniach krwionośnych. W pierwszej fazie działania niskich temperatur następuje zmniejszenie miejscowej przemiany materii, a zwiększenie w ...