Postępowanie fizjoterapeutyczne po złamaniu obojczyka

Mechanizmy, w jakich dochodzi do złamań obojczyka, to:

• upadek na bok – np. w wyniku upadku z konia,
• upadek na wyprostowaną rękę – przeniesienie energii wzdłuż łańcucha bio-
• kinematycznego,
• bezpośrednie uderzenie,
• wypadki komunikacyjne,
• urazy w sporcie,
• upadki z wysokości,
• urazy okołoporodowe [5, 7, 8].

Warto zaznaczyć, że najczęstszym złamaniem występującym w okresie noworodkowym jest właśnie złamanie obojczyka. Dochodzi do niego podczas porodu, a czynnikami sprzyjającymi jego powstaniu są: makrosomia (duża masa ciała noworodka), miednicowe położenie płodu, wielkość płodu przekraczająca rozmiary kanału rodnego. Większość złamań obojczyka rozpoznawana jest bezpośrednio po porodzie podczas badania noworodka. Można wówczas zauważyć deformację w okolicy obojczyka, bolesność uciskową i zmniejszenie ruchomości jednej ręki. Diagnozę potwierdza rentgenogram (RTG) lub obraz USG w projekcji AP (przednio-tylnej). Większość złamań obojczyka w okresie noworodkowym ma bardzo dobre rokowanie i goi się bez żadnego leczenia. Rodzice zostają poinstruowani, w jaki sposób pielęgnować noworodka, aby jak najbardziej odciążać złamany obojczyk.

Typowe dla okresu dziecięcego są złamania typu „zielona gałązka”. Są to złamania, gdzie nie dochodzi do przemieszczenia elementów kostnych, a ciągłość okostnej zostaje zachowana. Ten typ złamań goi się szybko i zazwyczaj nie daje powikłań [10].

Anatomia

Obojczyk jest jedną z kości długich, kształtem przypomina literę S. Anatomicznie można podzielić go na trzy części:

• część środkową, zwaną trzonem,
• koniec mostkowy (bliższy) posiadający siodełkowatą powierzchnię stawową mostkową, która przylega do wcięcia obojczykowego mostka,
• koniec obojczykowy (dalszy), zakończony małą i płaską powierzchnią stawową, która łączy się z powierzchnią stawową wyr...