dr n. med.; Dyplomowany osteopata, fizjoterapeuta (DO, PT, PhD). Od ponad 10 lat aktywny zawodowo jako skuteczny terapeuta manualny w Poznaniu. Adiunkt w Klinice Rehabilitacji Uniwersytetu Medycznego im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu. Założyciel Akademii Terapii Manualnej oraz twórca szkoleń dla fizjoterapeutów i lekarzy z zakresu terapii manualnej i masażu. Prelegent licznych konferencji naukowych, autor ponad 100 artykułów na temat usprawniania narządu ruchu, z zakresu terapii manualnej, osteopatii, ortopedii, neurologii, onkologii i geriatrii. Swoją wiedzę oraz doświadczenie zdobywa podczas licznych kursów prowadzonych przez nauczycieli z Polski i z zagranicy. Pracował w klinikach na oddziałach: ortopedycznym, neurologicznym oraz intensywnej terapii. Obecnie student w Akademii Tradycyjnej Medycyny Tybetańskiej. Szczęśliwy ojciec trójki dzieci, od wielu lat wegetarianin, zawsze pozytywnie nastawiony, zwolennik zdrowego stylu życia oraz miłośnik podróży na Daleki Wschód
Dysfunkcje trzewne (wisceralne) są zaburzeniami lub zmianami funkcjonalnymi powiązanych elementów systemu trzewnego, włączając w to więzadła, powięź, układ limfatyczny i krwionośny, powiązania neurologiczne oraz system mięśniowo-szkieletowy. Dysfunkcje wisceralne mogą być powiązane z objawami miejscowymi (np. chorobą refluksową żołądka lub wysiłkowym nietrzymaniem moczu), objawami oddalonymi (np. ból barku spowodowany chorobą pęcherzyka żółciowego) albo z bezobjawowymi wzorcami napięć.
Ćwiczenia oddechowe, szczególnie te znane także jako oddychanie przeponowe i oddychanie głębokie, to skuteczne ćwiczenia wpływające na ciało i umysł. Zalecane są w prewencji wielu chorób, szczególnie tych powiązanych z układem oddechowym i naczyniowym. Mogą być też wykorzystywane w walce ze stresem oraz psychosomatycznymi i fizjologicznymi stanami chorobowymi.
Sposób, w jaki człowiek ustawia ciało, bezpośrednio wpływa na to, jak działa jego system komunikacji: układ nerwowy, układ krążenia, układ trawienia oraz pozostałe układy. Łączy się to także z jego stanem psychoemocjonalnym. Część emocjonalna człowieka w niezwykły sposób łączy się z ciałem oraz na nie oddziałuje. Przejawia się to tym, że w każdej sekundzie ciało człowieka reaguje na otoczenie poprzez układ dokrewny i nerwowy.
Ciało człowieka, jego układ mięśniowo-szkieletowy, potrzebuje ogromnej ilości energii do funkcjonowania, utrzymania postawy i poruszania się. Jeśli się go nadużywa, przez co marnuje się energię, obciąża się poszczególne części ciała: kręgosłup szyjny, lędźwiowy, stawy biodrowe, kolanowe czy stopy, dochodzi do nadmiernej eksploatacji tych okolic.
Określenie „techniki funkcjonalne” pojawiło się w latach 50. XX wieku na szkoleniach osteopatycznych w Ameryce pod hasłem „Funkcjonalne podejście do szczególnych problemów osteopatycznego leczenia manualnego”. Techniki te wywodzą się z tradycyjnych metod terapii manualnej pochodzących z początków osteopatii (XIX w.). Ich źródła leżą w bogatej tradycji zastosowań rozluźniania pozycyjnego, często opartego na intuicji.
Bóle okolicy lędźwiowo-krzyżowego dotyczą 80% społeczeństw krajów europejskich, najczęściej w wieku 45–60 lat. Liczba nowych przypadków w każdym roku wynosi 40% osób dorosłych. Spowodowane jest to trybem życia, małą aktywnością ruchową i utrzymywaniem statycznych pozycji ciała. Na powstawanie bólów krzyża mają wpływ długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej, brak aktywności fizycznej oraz nieprawidłowe podnoszenie ciężkich przedmiotów i ciężka praca fizyczna. Pochodzenie dysfunkcji (utraty ruchomości tkankowej) jest zazwyczaj mechaniczne i dotyczy ponad 70% przypadków.
Tradycyjna medycyna tybetańska (TMT) jest jednym z największych systemów medycyny naturalnej znanych na całym świecie. Obecnie jest głównym sposobem ochrony zdrowia w rejonie Himalajów. Według niej wszystko składa się z pięciu elementów/żywiołów: przestrzeni, wiatru, ognia, wody i ziemi. Te pięć elementów w ciele manifestuje się jako trzy energie: lung (rlung) tłumaczony jako wiatr, tripa (mkhrispa) tłumaczony jako żółć oraz beken (badkan) tłumaczony jako flegma. Każda z nich ma odpowiednią funkcję w organizmie. Od momentu narodzin w człowieku istnieje przewaga którejś z trzech energii, pewna konstytucja ciała, która zwiększa predyspozycję do poszczególnych chorób.
Powiązania między narządami wewnętrznymi a układem mięśniowo-szkieletowym, naczyniowym i nerwowym powodują, że terapia manualna wisceralna powinna
stanowić integralną część leczenia zaburzeń funkcjonalnych organizmu człowieka. Prawidłowe funkcjonowanie wątroby, żołądka, dwunastnicy, nerek czy jelit ma istotny wpływ na zdrowie człowieka, a dysfunkcja narządu może być przyczyną choroby
czy dolegliwości. Może także przyczyniać się do utrzymywania złego stanu zdrowia,
nie pozwalając na efektywne uruchomienie fizjologicznych mechanizmów samoleczenia. Dysfunkcja jednego z narządów wewnętrznych może wpływać na zmianę
napięć w układzie mięśniowym, więzadłowym, stawowym i powięziowym,
a także trawiennym, oddechowym, naczyniowym, nerwowym czy moczowo-płciowym.
Już na początku XX w. twórca medycyny osteopatycznej Andrew Taylor Still przypisywał powięzi bardzo ważną rolę w powstawaniu dolegliwości u człowieka.
„Piszę o uniwersalności powięzi, aby wywrzeć wrażenie na czytelniku ideą, że ta ciągła substancja musi być wolna we wszystkich jej obszarach, tak aby mogła otrzymywać i uwalniać wszelkie płyny oraz pozbywać się nieczystości… Wiedza na temat uniwersalnego zakresu powięzi jest niezbędna i jest jedną z największych pomocy, jaką może dysponować osoba poszukująca przyczyn danej dolegliwości”
(Still A.T., Philosophy and mechanical principles of osteopathy).
Proces starzenia się człowieka jest procesem złożonym zachodzącym w sferze psychologicznej, społeczno-socjalnej i przede wszystkim biologicznej. Starzenie się organizmu ludzkiego to zużywanie oraz uszkodzenia tkanek spowodowane działaniem wolnych rodników, zaburzeniami endokrynogennymi oraz zaprogramowaną śmiercią komórek.
Na dolegliwości bólowe części szyjnej kręgosłupa spowodowane zarówno zmianami zwyrodnieniowymi, jak i stanami pourazowymi, skarży się duża część populacji. W ich leczeniu zaleca się kompleksowe podejście polegające na wykorzystaniu technik terapii manualnej oraz ćwiczeń fizycznych mających na celu rozciąganie mięśni skróconych i wzmacnianie osłabionych mięśni głębokich zginaczy odcinka szyjnego kręgosłupa.
