Przykurcze pooparzeniowe są następstwami termicznych uszkodzeń skóry i leżących pod nią tkanek miękkich. Medycyna szeroko rozwinęła możliwości pracy na etapie wczesnym po oparzeniach w postaci przeszczepów skórnych, specjalistycznych opatrunków i szeregu substancji farmakologicznych, medycyny regeneracyjnej. Co w przypadku starych blizn pooparzeniowych, które mają kilkanaście bądź kilkadziesiąt lat? Kiedy powstały takie blizny, techniki pracy z ranami pooparzeniowymi, a także terapia blizn nie były w tak zaawansowanym stadium, w jakim są obecnie. Czy fizjoterapeuta jest w stanie skutecznie rozpracować stare blizny pooparzeniowe i występujące w związku z tym przykurcze tkanek? Niniejszy artykuł przedstawia możliwości pracy terapeutycznej z bliznami bardzo starymi, biorąc pod uwagę fizjologię ludzkich tkanek, czyli tzw. turnover time. Komórki ludzkiego ciała zmieniają się przez całe życie, dlatego terapia starych blizn również może mieć sens.
Dział: Protokoły fizjoterapeutyczne
Aktywność dnia codziennego odgrywa w życiu człowieka bardzo ważną rolę. Organizm ze względu na swoją skomplikowaną budowę na przestrzeni lat jest narażony na wiele schorzeń oraz urazów. Aby temu zaradzić, należy stosować się do wielu medycznych wytycznych, do których zalicza się m.in. prawidłowe odżywianie i właściwą aktywność ruchową. Takie odpowiedzialne postępowanie w znacznym stopniu spowolni ryzyko wystąpienia określonych schorzeń oraz zmniejszy aktywność przewlekłych chorób już istniejących.
Według aktualnych doniesień dotyczących urazów w obrębie mięśni grupy kulszowo-goleniowej (ang. hamstring) istnieje wysoki stopień zmienności co do strategii leczenia chirurgicznego lub zachowawczego i fi zjoterapii. Proksymalne HSI jest urazem, który wymaga dokładnego zdiagnozowania i odpowiedniego sklasyfi kowania, co w dalszym postępowaniu pozwala na właściwy dobór metody leczenia. W niniejszej pracy autorzy przedstawili opis przypadku pacjenta po urazie kompleksu kulszowo-goleniowego z zerwaniem przyczepu proksymalnego ścięgna mięśnia dwugłowego uda i mięśnia półścięgnistego.
Siedzący tryb życia oraz niewłaściwa aktywność fizyczna w dużym stopniu przyczyniają się do powstania wielu schorzeń, które w wydatny sposób utrudniają prawidłowe funkcjonowanie w codziennym życiu. Liczne dysfunkcje kręgosłupa, takie jak ZZSK, w dzisiejszych czasach występują coraz częściej. W dużym stopniu pogarszają one w znaczący sposób jakość życia i wpływają destrukcyjnie na wszelakie czynności dnia codziennego.
Obrzęk lipidowy, tłuszczowy to chorobowa przewlekła, która dotyczy 11% kobiet na całym świecie. Charakteryzuje się niekontrolowanym odkładaniem tkanki tłuszczowej. Od niedawna jest sklasyfikowana jako odrębna jednostka chorobowa w Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-11. Mała wiedza na ten temat w środowisku medycznym oraz brak różnicowania z innymi chorobami, np. otyłością, obrzękami limfatycznymi, powoduje, że kobiety rzadko otrzymują prawidłową diagnozę oraz plan leczenia.
Układ stomatognatyczny to zespół morfologiczno-czynnościowy tkanek i narządów w obrębie jamy ustnej i twarzoczaszki, który stanowi funkcjonalną całość i bierze udział w pobieraniu pokarmu, oddychaniu, artykulacji dźwięków oraz wyrażaniu emocji. Na układ stomatognatyczny składają się: jama ustna z jej zawartością, szczęka, żuchwa, staw skroniowo-żuchwowy, mięśnie żucia i mięśnie mimiczne. Urazy tego układu wymagają dokładnej diagnostyki.
Dolegliwości bólowe odcinka szyjnego kręgosłupa dotykają coraz większą część populacji zarówno młodszej, jak i starszej. Dane naukowe potwierdzają występowanie dolegliwości mięśniowo-szkieletowych w obrębie szyi u ponad 42—63% pracowników biurowych korzystających z komputerów. Aktualne dane wskazują, że przedwczesne i niewłaściwe korzystanie z komputerów osobistych przez dzieci, a zwłaszcza z telefonów komórkowych, może być związane z rozwojem złożonej grupy objawów klinicznych powszechnie określanych jako zespół szyi tekstowej (text neck syndrome — TNS).
Ograniczona ruchomość nadgarstka na skutek przeciążenia — algorytm postępowania fizjoterapeutycznego
Codzienna aktywność fizyczna w dużej mierze może się przyczyniać do powstania różnorodnych kontuzji bądź urazów. Szczególnie kończyny górne są na to narażone. Wykonywanie nawet najprostszych czynności dnia codziennego powoduje bardzo często stany przeciążeniowe zlokalizowane przede wszystkim w stawach. Nadgarstek ze względu na swoją budowę anatomiczną i pełnione funkcje często ulega przeciążeniu. Efektem takiego stanu rzeczy jest najczęściej upośledzenie wykonywania czynności codziennych, takich jak mycie, jedzenie lub ubieranie się. Proces kompleksowego usprawniania w tego rodzaju dysfunkcjach wymaga przede wszystkim czasu. Bardzo ważne jest również zastosowanie kompleksowej fizjoterapii, która w znacznym stopniu skraca okres rekonwalescencji.
To, że ciepło może leczyć, wiemy nie od dziś. Ciepło jest czynnikiem naturalnym, który ułatwia organizmowi dążenie do homeostazy – równowagi niezbędnej do jego prawidłowego funkcjonowania. Pod jego wpływem następuje rozszerzenie naczyń krwionośnych występujących w skórze i tkance podskórnej, poprawa krążenia krwi i limfy, dotlenienie komórek, uruchomienie zdolności regeneracyjnych organizmu, poprawa metabolizmu komórkowego i elastyczności włókien kolagenowych. Terapia ciepłem może łagodzić ból mięśniowo-szkieletowy związany z napięciem mięśni, nadmiernym wysiłkiem, przeciążeniem, skręceniem lub chorobą zwyrodnieniową stawów.
W klinikach i gabinetach fizjoterapeutycznych w celu dodatkowego wsparcia pacjenta stosuje się rozmaite zaopatrzenie ortopedyczne. Mogą to być różnego rodzaju ortezy, stabilizatory, pasy czy też odzież uciskowa. Artykuł przedstawia możliwości i znaczenie wspomagania zabiegów fizjoterapeutycznych zaopatrzeniem ortotycznym w postaci kombinezonów rehabilitacyjnych TheraTogs.
U osób w różnym wieku na skutek niewłaściwego stereotypu ruchowego dochodzi do wielu schorzeń prowadzących w perspektywie czasu do licznych zaburzeń zdrowotnych. Zwłaszcza stawy narządu ruchu są szczególnie narażone na kontuzje. Dysfunkcje dotykają przede wszystkim staw skokowy — ze względu na jego umiejscowienie i pełnione funkcje. Bardzo często niestabilność stawowa powstała na skutek osłabienia mięśni i rozluźnienia aparatu więzadłowego wpływa niekorzystnie na torowanie niewłaściwych schematów ruchowych. W tym względzie wskazane jest wprowadzenie określonych procedur medycznych, w dużym stopniu zmniejszających powstanie długofalowych powikłań zdrowotnych.
Osteoporoza, znana również jako zrzeszotnienie kości, jest najczęstszą układową chorobą układu szkieletowego, charakteryzującą się ogólnym ubytkiem masy kostnej i upośledzoną mikroarchitekturą tkanki kostnej, a w konsekwencji zwiększoną podatnością na złamania. Według wyników badań przeprowadzonych przez specjalistów z International Osteoporosis Foundation (IOF) na całym świecie złamania związane z osteoporozą dotyczą jednej na trzy kobiety powyżej 50. roku życia oraz jednego na pięciu mężczyzn powyżej 50. roku życia.