Stwardnienie zanikowe boczne (sclerosis lateralis amyotrophica – SLA) to przewlekła, postępująca i jak dotąd nieuleczalna choroba neurodegeneracyjna, należąca do grupy chorób neuronu ruchowego (ang. Motor Neuron Disease – MND). Jej istotą jest postępujące zwyrodnienie górnego i dolnego neuronu ruchowego, co prowadzi do stopniowego niedowładu i zaniku mięśni opuszkowych, mięśni kończyn oraz tułowia. W przebiegu choroby pojawiają się wszystkie objawy typowe dla uszkodzenia motoneuronów, takie jak: spastyczność, wygórowanie odruchów, klonusy, odruchy patologiczne, osłabienie siły mięśni i stopniowy ich zanik, fascykulacje i osłabienie odruchów. W rozwoju choroby dochodzi zatem do stopniowego osłabienia sprawności motorycznej chorego, sprawności mowy, połykania i oddychania. W konsekwencji SLA prowadzi do paraliżu i ostatecznie śmierci poprzez zatrzymanie pracy mięśni oddechowych.
Dział: Protokoły fizjoterapeutyczne
Staw barkowy (a dokładnie ramienno-łopatkowy) jest stawem kulistym wolnym, o największym zakresie ruchu spośród wszystkich stawów organizmu. Związane jest to ze stosunkowo małą panewką w porównaniu z dużą głową kości ramiennej oraz obszerną i luźną torebką stawową (przybiera ona kształt luźnego długiego i obszernego worka). Niestety, ma to wpływ na niewielką stabilność stawu i jego dużą podatność na różnego rodzaju kontuzje, urazy i uszkodzenia. Jednym z najczęściej występujących jest zwichnięcie przednie stawu barkowego.
Tempo rozwoju współczesnego świata jest zaskakująco szybkie. Technologia, którą człowiek wyprodukował i którą cały czas udoskonala, pozwala mu na tworzenie supernowoczesnych maszyn. Ich niezwykła precyzja połączona z szybkością działania umożliwia znaczne skrócenie pewnych procesów. Czynności, które dawniej zajmowały naukowcom lata, obecnie trwają miesiące, a nawet tygodnie. Owocuje to m.in. corazskuteczniejszą walką z chorobami, a co za tym idzie - wydłużeniem życia człowieka i poprawieniem jego jakości. Dzięki temu wyliczenia Krajowego Rejestru Nowotworów, z których wynika, że ludzie po 60. roku życia 10-krotnie częściej chorują na raka niż osoby w wieku 20–40 lat [1], nie są aż tak przerażające.
Masaż leczniczy to jeden z najstarszych sposobów wykorzystania zmysłu dotyku w celu łagodzenia różnego rodzaju dolegliwości bólowych. Masaż medyczny to jedna z metod stosowanych w medycynie fizykalnej [1]. Jest on środkiem terapeutycznym opierającym swoje działanie na teoretycznych i klinicznych dyscyplinach medycznych oraz wielu naukach przyrodniczych. Jego istotą jest świadome, sprężyste odkształcanie tkanek, przy uwzględnianiu homeostazy strukturalnej i zasady tensegracji. Przydatność masażu medycznego, jako wysoko kwalifikowanej metody stosowanej w medycynie fizykalnej, uwarunkowana jest zjawiskami biologicznymi (regeneracja, reparacja, adaptacja, kompensacja) powstałymi w wyniku sprężystego odkształcania tkanek, w celu przywrócenia najbardziej optymalnego rozkładu napięcia tkanek i usunięcia lub ograniczenia szkodliwego wpływu czynników naruszających lokalną równowagę procesów zachodzących w organizmie [2].
Nikogo nie trzeba przekonywać do tego, że anatomia palpacyjna stanowi podstawę wszelkiej terapii manualnej. Nie sposób precyzyjnie przeprowadzić zabiegu uwolnienia punktu spustowego w mięśniu, manipulacji powięzi czy mobilizacji stawu, nie znając przebiegu mięśnia, granic przegród powięziowych lub ukształtowania powierzchni stawowej, która determinuje kierunek ślizgu stawowego. Ogromnym ułatwieniem w nauce anatomii palpacyjnej jest posługiwanie się przekrojami poprzecznymi ciała w oparciu o kostne punkty odniesienia. Ze względu na jednoczesną dostępność do różnych stref przekroju poprzecznego obręczy barkowej palpację opisaną w niniejszym artykule przeprowadzono w pozycji siedzącej pacjenta.
Szacuje się, że obrażenia stawu kolanowego stanowią 15–30% wszystkich uszkodzeń ciała, w urazach sportowych odsetek ten wzrasta od 33–70%. Wykluczając sportowców, urazy tkanek miękkich dotyczą często również osób nieaktywnych fizycznie i osób starszych [1–3].
O wrastającym paznokciu mówi się wtedy, gdy boczne brzegi paznokcia podwijają się pod otaczającą go skórę i rosnąc, wbijają się w nią, powodując ból i stan zapalny wału paznokciowego. Wrastanie paznokcia może obejmować jedną jego stronę lub obie jednocześnie. Problem ten dotyczy głównie osób młodych, ale może pojawić się u ludzi w każdym wieku, niezależnie od płci.
Łąkotki stawu kolanowego to dwie włóknisto-chrzęstne struktury, których zadaniem jest pogłębienie i wypełnienie powierzchni stawowej. Charakteryzują się półksiężycowatym kształtem. Obrażenia łąkotek stawu kolanowego występują zazwyczaj u młodych ludzi uprawiających sport. U osób starszych, u których struktura łąkotek jest zazwyczaj osłabiona, do ich uszkodzenia może dojść nawet podczas codziennych czynności, np. przysiadu.
Często zdarza się, że w ramach świadczonych usług gabinet rehabilitacyjny decyduje się na rozszerzenie swojej oferty, w ramach której proponuje wypożyczanie sprzętu rehabilitacyjnego pacjentom. Wypożyczenie sprzętu odbywa się najczęściej w ramach umowy najmu pomiędzy gabinetem rehabilitacyjnym a pacjentem, z czym wiążą się dla stron określone prawa i obowiązki. Po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić sprzęt rehabilitacyjny w stanie niepogorszonym, jednakże nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy, będące następstwem prawidłowego używania.
Urazy łąkotek są jednymi z najczęstszych urazów stawu kolanowego, co potwierdza liczba interwencji chirurgicznych wykonywanych rocznie zarówno w Stanach Zjednoczonych (ok. 1 mln), jak i w Europie (ponad 400 tys.) [1]. Dotychczas jedyną możliwością leczenia uszkodzeń łąkotki, które nie nadawały się do zszycia, było wykonanie przeszczepu od martwego dawcy. Naukowcom jednak udało się opracować implant, tzw. łąkotkę poliuretanową.
Uszkodzenia kaletek są zbyt rzadko rozpoznawane, chociaż mogą prowadzić do znacznego upośledzenia funkcji narządu ruchu. Szczególnie trudno wykryć zapalenie kaletek położonych głęboko [10–12]. Celem pracy była ocena efektywności terapii według Sutherlanda w leczeniu zapalenia kaletki brzuchato-półbłoniastej. Do obiektywnej oceny efektów terapii wykorzystano diagnostykę ultrasonograficzną (USG).