Czy uważasz się za zdrową osobę? Zbadaj swój język i przekonaj się sam?
Dział: Protokoły fizjoterapeutyczne
Poziom kontroli proprioceptywnej u pacjentów z zespołem bólowym kręgosłupa może być istotnie niższy w porównaniu do osób zdrowych. Zaburzona kontrola nerwowo-mięśniowa wpływa na redukcję synchronizacji mechanizmów statycznych i dynamicznych. Prowadzi to do dysfunkcji stawów, czego konsekwencją jest ich zwyrodnienie.
Terapia osób chorych na reumatoidalne zapalenie stawów wymaga skojarzenia farmakoterapii i rehabilitacji. Dominującymi objawami zgłaszanymi przez pacjentów są ból, poranna sztywność stawów i osłabienie siły mięśniowej. Specyfika chorób reumatoidalnych wiąże się ze stale postępującym procesem, zmianami destrukcyjnymi umiejscowionymi w wielu odcinkach narządu ruchu, destrukcją więzadeł, mięśni, kości i chrząstek. Są to główne przyczyny wpływające na obniżenie jakości życia chorych. Dlatego też w leczeniu wymaga się kompleksowej rehabilitacji obejmującej fizykoterapię oraz kinezyterapię dostosowaną do stanu funkcjonalnego pacjenta.
Jako spastyczność określa się patologiczne napięcie mięśniowe, które pojawia się w wyniku uszkodzenia górnego neuronu ruchowego. Problem spastyczności jest powszechny. Towarzyszy wielu jednostkom chorobowym, m.in. stwardnieniu rozsianemu, stwardnieniu zanikowemu bocznemu, mózgowemu porażeniu dziecięcemu. Często pojawia się u pacjentów po przebytym udarze mózgu, urazie czaszkowo-mózgowym i rdzenia kręgowego, po zabiegach chirurgicznych w obszarze mózgowia czy też infekcjach, np. w zapaleniu mózgu [1].
Skolioza idiopatyczna (SI) to trójpłaszczyznowa, strukturalna deformacja kręgosłupa, dla której na obecnym poziomie wiedzy nie znaleziono przyczyny [1]. Leczenie SI może być zachowawcze oraz operacyjne.
W.G. Sutherland, znany jako twórca terapii czaszkowej, podobnie jak jego nauczyciel A.T. Still propagował w leczeniu pacjentów podejście holistyczne. Negował zarówno tych, którzy zajmowali się tylko samą czaszką, jak i tych, którzy pomijali ją w terapii. Nie wiadomo, jaka część tej koncepcji jest autorstwa samego Sutherlanda, ale pewne jest, że była to kontynuacja myśli Stilla, który zostawił dalszy rozwój Sutherlandowi. Podkreślał on konieczność szerszej oceny dalszych konsekwencji urazu oraz jego wpływu na różne tkanki i układy.
Kontrola obciążeń, ruchu i funkcji jest kluczowym elementem w planowaniu procesu rehabilitacji. Udowodniono, że przeciążenia mają istotny wpływ na powstanie tendinopatii i zapoczątkowują jej kolejne etapy, jak również wpływają na osłabienie zdolności regeneracji tkanki.
Trening funkcjonalny od lat jest używany w przygotowaniu motorycznym. Wzrost jego popularności datuje się na późne lata 80. i wczesne 90. XX w., kiedy zrezygnowano z ćwiczeń na sprzęcie o stałej, określonej osi na rzecz ćwiczenia bardziej fundamentalnych wzorców. Gary Gray i Vern Gambetta byli liderami tej zmiany pokazującej, jak powinno się trenować sportowców i klientów indywidualnych. W przypadku każdej zmiany myślenia występują kontrowersje dotyczące postrzegania treningu funkcjonalnego, jednakże jego podstawą powinno być przede wszystkim poprawienie ogólnej jakości ruchu. W celu prawidłowego funkcjonowania organizmu musi zaistnieć spoistość między mięśniami, stawami i układem nerwowym
Wśród ogromnej różnorodności urazów mechanicznych smagnięcie biczem (tzw. whiplash) przejawia się w najbardziej drastyczny sposób podczas wypadków samochodowych. Whiplash prowadzi do szeroko zakrojonych zmian funkcjonalnych, a nawet strukturalnych w obszarze ludzkiego organizmu, w szczególności przy zapiętym pasie bezpieczeństwa.
Wśród wielu profesjonalistów pracujących na polu opieki zdrowotnej znajdują się terapeuci manualni, którzy jako jedno ze swoich podstawowych narzędzi w pracy z ludzkim ciałem wykorzystują dotyk. Służy im zarówno jako środek diagnostyczny, jak i terapeutyczny. Dzięki dużym umiejętnościom palpacyjnym podczas badania pacjenta lokalizują kość lub inne twarde struktury znajdujące się pod warstwami miękkich tkanek, jak mięśnie i skóra [1, 2]. Dla chiropraktyków, podobnie jak dla osteopatów czy fizjoterapeutów, badanie palpacyjne wyrostków kręgów oraz właściwe odnalezienie poziomu kręgosłupa jest jednym z najważniejszych narzędzi diagnostycznych i terapeutycznych [3–5].
Obecnie dominującą formą prowadzenia dokumentacji medycznej przez fizjoterapeutów jest forma papierowa. Jednakże coraz więcej osób wykonujących ten zawód medyczny decyduje się na jej prowadzenie w formie elektronicznej. Wynika to z faktu, że e-dokumentacja umożliwia szybszy dostęp do informacji dotyczących stanu zdrowia i udzielonych pacjentom świadczeń zdrowotnych. Dodatkowo e-dokumentacja wyklucza problemy praktyczne związane z brakiem czytelności wpisów dokonanych w dokumentacji papierowej. Przedstawione poniżej uregulowania prawne dotyczące prowadzenia elektronicznej dokumentacji medycznej stanowią małe kompendium wiedzy z nadzieją, że przyczyni się ono do wybrania tej formy prowadzenia dokumentacji przez fizjoterapeutów, która w 2017 r. ma stać się formą obowiązkową i wyłączną.
Udar mózgu to jeden z najczęstszych zespołów klinicznych charakteryzujący się nagłym wystąpieniem objawów ogniskowych lub uogólnionym zaburzeniem czynności mózgu, trwający dłużej niż 24 godziny i nieposiadający innej przyczyny niż naczyniowa. Jest trzecią przyczyną zgonów, a pierwszą prowadzącą do inwalidztwa [1]. Skutki udaru mózgu w 70% przypadków uniemożliwiają samodzielną lokomocję. Zaledwie 25% osób po przebytym udarze powraca do życia społecznego i zawodowego [2]. Z tego powodu jednym z podstawowych celów usprawniania zgłaszanym przez pacjentów jest możliwość samodzielnego przemieszczania się.