Termin „dystonia” został wprowadzony do medycyny w 1901 r. przez Destarca. W Polsce po raz pierwszy użył go neurolog Edward Flatau w 1911 r., opisując kurcz torsyjny. Medical Research Fundation definiuje dystonię jako wzmożoną aktywność mięśni utrzymującą się lub powtarzającą się często, która powoduje skręcające ruchy i zmianę postawy ciała. W piśmiennictwie medycznym dystonie należą do dyskinez, tzn. zaburzeń ruchowych.
Dział: Protokoły fizjoterapeutyczne
Na przestrzeni ostatnich dziesięcioleci możliwości terapeutyczne manualnego leczenia różnych schorzeń ludzkiego organizmu rozwinęły się tak bardzo, że pacjent, trafiając do gabinetu fizjoterapeuty, dostaje często znacznie więcej aniżeli przywrócenie sprawności układu ruchu.
Zaburzenia mowy i wymowy u osób dorosłych powstają m.in. w następstwie chorób neurologicznych. Przyczyną tego stanu może być: udar mózgu, guz mózgu, uraz czaszkowo-mózgowy, jak również postępująca choroba degeneracyjna. Konsekwencje udaru mózgu nie tylko dotykają narząd ruchu, ale również obejmują narząd mowy. W wyniku krwotoku lub niedotlenienia mózgu mogą pojawić się trudności w formowaniu poprawnych wypowiedzi. Termin ten jest definiowany jako „dysartria” i jest drugim (zaraz po afazji) zaburzeniem mowy występującym u pacjentów po epizodach w obszarze naczyń mózgowych.
Wywodząca się ze starożytnych tradycji Dalekiego Wschodu technika DO IN to rodzaj ćwiczeń, które mogą doprowadzić do osiągnięcia równowagi oraz wewnętrznego spokoju. Medycyna wschodnia posiada wiele metod leczenia. Opierają się one na różnych założeniach, jednak każda z nich ma na względzie podstawową zasadę – zachowuje zdrowie fizyczne i duchowe
Nowoczesna rehabilitacja lecznicza poczyniła obecnie znaczne postępy, m.in. dzięki rozwojowi elektroniki. Tym samym umożliwiła usprawnianym ruchowo chorym dostęp do nowych urządzeń wspomagających efekt i atrakcyjność samych ćwiczeń. Każdy pacjent poddawany rehabilitacji narządu ruchu oczekuje ograniczenia odczuwania bólu, uatrakcyjnienia programu usprawniania i skrócenia czasu rehabilitacji. Urządzenie „Mobilizator zakresu ruchu” usiłuje pomóc pacjentowi w tym zakresie.
Szacuje się, że w związku z sytuacją demograficzną i starzeniem się społeczeństwa problem leczenia ran przewlekłych ulegnie nasileniu. W związku z dużą liczbą chorych z ranami przewlekłymi hospitalizacja wymaga coraz większych nakładów finansowych. Stąd potrzeba organizacji kompleksowej opieki ambulatoryjnej mającej na celu zwiększenie dostępności do placówek leczniczych i obniżenia kosztów terapii.
Ewolucyjnie odcinek szyjny kręgosłupa człowieka osiągnął bardzo duże zakresy ruchu potrzebne do obserwacji szerokiego pola widzenia. Jednak ceną za pionizację i znakomite walory ruchowe jest podwyższone ryzyko przeciążenia krążków międzykręgowych i stawów międzykręgowych prowadzące w dłuższej perspektywie do zmian zwyrodnieniowych z wytworzeniem zawężeń zachyłków korzeniowych i kanału kręgowego.
Pozycjonowanie, prawidłowe układanie pacjenta stacjonarnego niemogącego samodzielnie zmienić swojego ułożenia, jest podstawową formą terapii, jaką można zaproponować takiemu pacjentowi. Odpowiednie ułożenie powinno wpisywać się w założenia nowoczesnych terapii neurorozwojowych, a jednocześnie stwarzać warunki możliwie komfortowej codziennej egzystencji. Nową wartością jest praktyczne i teoretyczne zunifikowanie pojęcia terapii ułożeniowej i stworzenie nowego modelu terapii ułożeniowej.
Odpowiednio wczesne stwierdzenie lekkich odchyleń od prawidłowych wzorców ruchowych, które mogą prowadzić do deficytów motorycznych i problemów w wieku szkolnym, jest niezwykle istotne już w okresie niemowlęctwa. Dzięki diagnostyce metodą Prechtla i wczesnemu rozpoznaniu dziecko można poddać odpowiedniej terapii w okresie, gdy jest ona najskuteczniejsza ze względu na ogromną plastyczność ośrodkowego układu nerwowego.
Dokuczliwe bóle głowy, szyi i stawów obwodowych, stające się bardzo często przewlekłymi, to dosłownie wierzchołek góry lodowej dolegliwości, z jakimi zmaga się współczesne społeczeństwo. Ogrom dolegliwości bólowych w krajach dobrze rozwiniętych to zjawisko pretendujące do miana epidemii, o której mówi się w przypadku liczby osób cierpiących z powodu bólu pleców w Stanach Zjednoczonych czy problemów z kręgami szyjnymi w Norwegii [1]
Początki powstania autorskiej metody dr Svetlany Masgutovej (Masgutova neurosensorimotor reflex integration – MNRI®) sięgają roku 1989. W latach 1975–1980, kiedy była studentką psychologii, jej głównym polem zainteresowań były odruchy, ich rozwój oraz dojrzewanie. Fascynacja ta\ przełożyła się bezpośrednio na temat pracy dyplomowej Odruchy bezwarunkowe, nieświadome procesy i osobowości. Swoją wiedzę rozwijała, studiując publikacje pionierów z zakresu rozwoju odruchów: I. Sechenova, J. Konorskiego, C. Sherringtona, L. Wygotskiego, I. Pavlova oraz N. Bernsteina.
Fizjoterapeuci to zawód medyczny mający od niedawna własną ustawę i podlegający podobnym regulacjom prawnym jak inne tradycyjne zawody medyczne, np. zawód lekarza czy pielęgniarki. Podstawy prawne wykonywania zawodu fizjoterapeuty określa obecnie ustawa z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty, która obowiązuje od 31 maja 2016 r. W tej ustawie przyjęto zasadę dotyczącą także zawodów lekarza i pielęgniarki, że samo nabycie wykształcenia kierunkowego (ukończenie szkoły, studiów) nie uprawnia do wykonywania zawodu, niezbędne jest bowiem jeszcze uzyskanie tzw. prawa wykonywania zawodu. Celem artykułu jest przybliżenie nowych regulacji prawnych dotyczących nabycia, zawieszenia oraz utraty prawa wykonywania zawodu przez fizjoterapeutę.