Prawidłowa ruchomość stawu łokciowego odgrywa dużą rolę przy codziennych czynnościach, takich jak jedzenie, picie czy pielęgnacja ciała. W jeszcze większym stopniu dotyczy to sportu. Kontuzje stawu łokciowego, jeżeli nie są szybko wyleczone, mogą ciągnąć się miesiącami. Dlatego w każdym przypadku ważne jest precyzyjne badanie tego stawu.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
Zmiany zwyrodnieniowe lub urazy ścięgien mięśni stożka rotatorów powodują bóle i niestabilność w obrębie stawu barkowego. Ze względu na swoją lokalizację i powierzchowny przebieg ścięgno mięśnia nadgrzebieniowego jest strukturą, która często ulega uszkodzeniu. Może to być spowodowane dużym urazem lub przewlekłym zespołem ciasnoty podbarkowej.
Uważa się, że stwardnienie rozsiane jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności w grupie młodych osób dorosłych. Stanowi ono nabyte schorzenie neurodegeneracyjne ośrodkowego układu nerwowego o podłożu prawdopodobnie immunologicznym, charakteryzujące się stanami zapalnymi, demielinizacją (uszkodzeniem otoczek) włókien nerwowych oraz degeneracją połączeń nerwowych (aksonów).
Dystonia zaliczana jest do grupy zaburzeń układu pozapiramidowego i stanowi jedną z form ruchów mimowolnych. Zespół objawów obejmuje utrwalone, powtarzające się, mimowolne ruchy mięśni, zazwyczaj skręcające, naprzemienne – mięśni agonistycznych i antagonistycznych, prowadzące do nieprawidłowej sylwetki ciała lub ruchu, często bolesnego.
Dolegliwości będące konsekwencją uprawianej dyscypliny sportowej występują po długim okresie pełnej aktywności – w przypadku jeździectwa po ok. 10 latach intensywnego treningu. Jedną z przyczyn wszystkich występujących zespołów bólowych kręgosłupa jest brak w szkoleniu jeździeckim treningu uzupełniającego, a przyczyną bólów pochodzenia reumatycznego w stawach barkowych, biodrowych, kolanowych i stawach ręki jest brak prawidłowej odzieży ochronnej i profilaktyki fizykalnej.
Ćwiczenia izometryczne polegają na zmianie napięcia, siły skurczu bez zmiany długości mięśni. Mogą być wykonywane samodzielnie przez pacjenta bądź z użyciem różnych zewnętrznych oporników, w tym ręki fizjoterapeuty. Ta prosta definicja przekłada się na prostotę i łatwość wykonania, dlatego w większości książek poświęca się im niewiele miejsca, opisując w zamian wiele skomplikowanych zestawów ćwiczeń i metod kinezyterapeutycznych. Jednak właśnie te z pozoru banalne skurcze izometryczne mają ogromny potencjał terapeutyczny przy relatywnie małym nakładzie pracy [1, 2].
Fizykoterapia poszukuje coraz to nowych form doskonalszej i skuteczniejszej terapii dla możliwie szerokiego grona pacjentów z różnego rodzaju dolegliwościami. Dzięki postępowi technologicznemu i stałym badaniom klinicznym udało się połączyć dwa niezależne do tej pory zabiegi fizykoterapeutyczne w jeden niezwykle skuteczny system terapeutyczny terapii łączonej fala uderzeniowa + laser biostymulacyjny wysokoenergetyczny.
Zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa jest chorobą układową o podłożu zapalnym i charakterze postępującym, z okresami zaostrzeń i długotrwałych remisji. Proces zapalny dotyczy głównie tkanki włóknistej, przyczepów więzadeł, ścięgien i torebki, bez błony maziowej, co jest częste w przypadku innych chorób reumatycznych [1–3].
Trzeszczki (ossa sesamoidea) to przeważnie owalne/okrągłe małe kostki występujące w kończynach górnych i dolnych. Powstają na podłożu chrząstki szklistej. Najczęściej wbudowane są w ścianę torebki stawowej bądź też w końcowe odcinki ścięgna lub mięśnia albo w obie struktury jednocześnie.
Objawy chorobowe w obrębie kończyny dolnej, biodra/pachwiny, pośladka zawsze muszą skłonić fizjoterapeutę do zastanowienia się, czy źródło problemu nie leży w kręgosłupie, a szczególnie w jego części lędźwiowej.
Endoprotezoplastyka (alloplastyka) stawu biodrowego jest zabiegiem chirurgicznym polegającym na wszczepieniu sztucznych elementów stawu. Celem zabiegu jest poprawa warunków biomechanicznych stawu, usprawnienie funkcji lokomocyjnych pacjenta, zniesienie bólu, poprawa ruchomości w uszkodzonym stawie, lokomocji, a w konsekwencji – ogólna poprawa jakości życia.
Używany powszechnie do tej pory sposób usprawniania ruchowego stawów polega głównie na mozolnej i długotrwałej walce z samym z sobą – walce, która jest zazwyczaj męcząca zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Wielokrotnie powtarzane ruchy w długim przedziale czasowym zniechęcają pacjenta do kontynuacji ćwiczeń, bowiem brakuje mu bodźców mobilizujących do podjęcia większego i bardziej wytężonego wysiłku. Gwarancją każdego sukcesu jest wyznaczenie celu i wytyczenie określonej drogi do osiągnięcia pozytywnych rezultatów, a motorem skuteczności terapii – silna wola i motywacja pacjenta.